Geen weg terug

Littekens waren eretekens toen ik vijf was. Bewijzen van stoere strijd.Ik dacht erover om zeerover te worden en dan kwamen een paar littekens wel van pas. Ook met m’n veranderende ambities maakte ik me nooit zorgen over blauwe plekken en pijntjes. Ik had alleen wel grote haast; het gevoel dat ik snel heel goed moest leren vliegen omdat het later niet meer zou lukken. Pas toen ik Wendela leerde kennen, die ruim na haar veertigste haar B1 haalde, kalmeerde ik een beetje en liet ik het idee dat ouderdom belemmert los.

Rond m’n vijfendertigste was het streven juist naar optimale fitheid. Ik trainde, rookte niet meer, at gezond en ik voelde me on top of the world. Dat was ik ook echt want twee jaar later hielp ik het Nederlandse team het podium op bij de womens worlds in Greifenburg.

Een beetje jammer dat ik vier weken later m’n pols brak maar ik had toen nog niet in de gaten dat ik daarmee ook definitief over de top heen was. Ondertussen waren mijn misvattingen over ouder worden omgekeerd. Ik voelde me al zeker twintig jaar hetzelfde, daardoor vergat ik bijna dat de tijd ook voor mij doortelt. Ik had de illusie dat ik gewoon van voren af aan opnieuw kon beginnen met het leren vliegen, ploeteren op een oefenheuveltje en techniek verbeteren. Ik moest m’n beginnerscursus gewoon over doen want daar was het fout gegaan.

Ondertussen ben ik bijna vijftig en het is onmiskenbaar: ook ik word ouder en krakkemikkiger. Het besef dringt eigenlijk nu pas echt door dat ik voortaan in gehavende staat verkeer, minder sterk en minder fit ben en dan ook nog debiele fouten maak omdat ik er met m’n kop niet helemaal bij ben. De kruisbanden in m’n knie zullen nooit meer aan elkaar groeien, schouders en voeten zullen voortaan altijd pijnlijk blijven, m’n elleboog zal ik niet meer volledig kunnen buigen, zonder leesbril hoef ik niet eens te probéren om naar m’n instrument te kijken en als ik m’n dagelijkse oefeningen te vaak oversla worden m’n handen krachteloos. Ik kan nog zo veel zin hebben om te gaan vliegen, bij voorbaat heb ik vooral tegenzin om met een toestel van meer dan dertig kilo te zeulen want m'n rug doet pijn. 

Het zou misschien beter zijn om dat allemaal gewoon te accepteren, maar ik ben nog steeds niet oud genoeg om het verschil tussen acceptatie en opgeven te kunnen maken. Ik sport wel omdat ik het gewoon lekker vind, maar als de ultieme motivatie van het vliegen er niet meer zou zijn zou ik toch een tandje minder krachttraining doen.

Een vliegmaatje van 73 moest vanwege een slecht werkend hart kiezen tussen her risico dat een slechte landing fataal zou zijn en stoppen met vliegen (en hij landde minstens zo slecht als ik). Anderen zitten in rolstoelen of hebben hersenbeschadigingen. Het kan dus altijd nog erger, dus ik zou niet mogen klagen. Maar ach, ik ben een middelbare dame en die mopperen, dat hoort er gewoon bij.