Ik voel me wel een beetje schuldig omdat ik niet op het duin
ben blijven wachten tot ik Tanno en Jaap weg kon helpen, maar ik was al aardig
verkleumd en er ligt nog een waslijst aan klusjes te wachten voor ik naar
Limburg kan vanmiddag. Gelukkig kwam ik Gerard tegen die voor het eerst in
jaren weer eens wilde vliegen op Langevelderslag, dus niemand hoeft op de grond
te blijven wegens gebrek aan hulp denk ik. Voor mij was de wind gewoon te hard,
ontzettend jammer want het past niet vaak zo mooi. Om zes uur op, acht uur op
het duin waar Sitting Bob al bijna klaar was om te starten voordat het echt
helemaal licht werd.
Wel verschrikkelijk droevig om de afkalving van het duin te
zien, het startvak en ook de opgang. Die is zo verschrikkelijk steil geworden
dat je er zelfs zonder vleugel moeilijk op klimt. Bovendien staat er de laatste
jaren allemaal rotzooi en scooters voor het hek zodat je maar nauwelijks met je
vleugel op je schouders de draai naar de opgang kan maken. Het startvak is
volledig uitgehold. Het was al een paar jaar onverstandig om in het vak te
toplanden, maar nu is het eigenlijk ook geen doen meer om er te starten. Niet
veilig.
Alles wordt minder. Alleen de parapenters niet.