Vier dagen schaatsen, feest en gezelligheid, babbelen met vreemden, waren een zalige verjongingskuur. Dat neemt niet weg dat ik, we, leven alsof we al lang de tachtig gepasseerd zijn. Ons wereldje is klein en voorspelbaar en donszacht geworden. Geen verrassingen, geen uitdagingen. Niks moet, niks kost enige inspanning. We zitten al maanden in een gedwongen comfort zone. Comfortabel, makkelijk, maar o zo saai.
Het was al bekend dat uitdagingen motiveren, dat verrassingen stimuleren. Nu ervaar ik het aan den lijve, het omgekeerde dan. Ondanks een gepriviligeerd dus zeker en makkelijk bestaan sijpelt elke motivatie weg. Ik word steeds minder creatief, steeds minder productief. En daar word je dan langzaam maar zeker toch een tikje depressief van. Kan je nagaan hoe het voor jongeren is, wier biologische klok dicteert dat het leven één grote uitdaging moet zijn.
Gelukkig was daar dat geweldige ijs. Wel vriendelijkheid en behulpzaamheid alom, niemand die een kwartier lang in je gezicht zat te ademen. Zon, overvliegende ganzen, zingende scheuren. Nèt de perfecte mix van spanning en pret, van spierpijn en rozigheid. We kunnen er weer een paar weken tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten