De eerste vijf weken ging het best. Heel blij met alle hulp, hulpmiddelen en mijn eigen onverwachte mogelijkheden richtte ik me op de dag dat het gips er af zal gaan. Ik had het erg druk met dagelijks leven en fysio-oefeningen en bezoek en rolstoeluitstapjes naar het Haagse Bos in het schitterende herfstweer. Aangezien ik de relativiteit van een paar weken ongemak wel inzie, en aangezien ik nog net een pietsie contact met m’n werk hou, bleef ik er vrolijk onder.
De Grote Deceptie kwam toen de bedrijfsarts me duidelijk maakte dat ik heus nog niet op de fiets zal kunnen springen als het gips eraf is. Het kwartje viel toen eigenlijk pas, het besef dat ik nog maanden zal lopen tobben. En sowieso de komende paar weken kan ik nog altijd vrijwel niks. Ik kan niet zelfstandig naar buiten. Ik kan niet echt werken. Ik kan nauwelijks een serieus boek lezen. Ik kan niet sporten en ik kan niet al m’n rugfysio-oefeningen doen. Ik kan niet lang schrijven. Ik kan niet lopen, niet zitten, ik kan niet wakker blijven als ik languit op de bank hang. Tjonge wat ben ik het grondig zat zeg. Ik voel me een tachtigjarige – niet eens door m’n fysieke beperking maar vooral mentaal, doordat mijn wereld heel erg klein is geworden. Ik lees de krant wel maar ik sta er buiten, of juist: ik zit opgeborgen binnen. Ik zie wel mensen maar de relatie is heel enkelvoudig: zij helpen mij. Mijn hersenen hoeven niet aan en m’n emoties lopen niet hoog op. Elke dag is hetzelfde, het spannendste uitje is mijn tweewekelijks bezoek aan het ziekenhuis.
Misschien kom ik op deze manier wel heel erg tot rust? Ik heb elke ambitie, elk verlangen even on hold gezet en dat is zeker kalm. Leren parapenten, beter landen, langer vliegen, het komt volgend jaar wel weer. M’n tanden zetten in een interessant beleidsvraagstuk, een nieuwe toezichthouder op goeie ideeën brengen, een fijne kennisbijeenkomst organiseren, voorlopig allemaal niet. Ik hoef niks, ik kan niks, ik weet niks, ik wil alleen maar op de fiets. Wat zal mijn eerste stap zonder krukken een verlossing zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten