Nooit heb ik aan wedstrijden meegedaan om te winnen. Het ging mij altijd om vanalles, de sfeer, de opwinding, het genieten van het vliegen, het gemak van georganiseerde taken vliegen met een teamchauffeur die achter je aanrijdt, jezelf verbeteren. En vooral zo lang mogelijk zo ver mogelijk vliegen. En dat laatste lukte voor geen meter. Dat zat 'm in mijn gebrekkige technische vaardigheden om over gebrek aan inzicht in de lucht en tactisch benul nog maar te zwijgen. Het zat 'm ook wel in een niet helemaal optimale vleugel, m'n eerste Litespeed trok stevig naar rechts en was behoorlijk zwaar te handlen. Maar het zat vooral tussen mijn oren en dat wist ik, ik wist alleen niet hoe ik dat aan kon pakken.
Toen zag ik een tv-programma met een aantal mentale begeleiders van topsporters, allemaal vage new age wappies. En Jan Huijbers, een sportpsycholoog die hele verstandige dingen zei. En ja hoor, Jan heeft me destijds zo goed geholpen dat ik bij mijn eerste Womens Worlds, waarvoor ik dispensatie kreeg omdat ik niet gekwalificeerd was, een tiende plek en een bronzen medaille voor het Nederlandse team scoorde. Ik vloog twee keer naar goal en ik maakte taken van vijf, zes uur. Eenvoudig door een paar lessen van Jan ter harte te nemen. Ik deed elke nacht aan mentale training: me iets goeds tot in detail voorstellen, in plaats van me zorgen maken over het onvermijdelijke uitzakken. Elke dag voordat ik me startklaar ging maken stond ik even stil bij mijn doel: termiek pakken en doorvliegen. In de lucht probeerde ik mezelf naar boven te denken en keek ik naar de wolk waar ik heen wilde. En ik leerde van Jan dat zenuwen voor de start hielpen om alert te zijn dus ik sprak mezelf niet langer streng toe als ik weer eens stond te geeuwen van de stress.
Sinds ik harstikke bang voor landen geworden ben en ik niet langer jong en sterk en fit ben heb ik eerst het wedstrijdvliegen opgegeven en vervolgens het overlandvliegen. Ik stel me tevreden met een simpel hopje met een Fun. Niet echt, stiekem weet ik al wat Jan zou zeggen en gelijk heeft ie: ik heb mezelf ervan overtuigd dat ik het niet kan en nu leef ik met deze self-fulfilling prophecy. Geen taakacceptatie meer. Zonde, maar voorlopig is het beter dan de cyclus van verbetenheid, ongeluk, pijn en nog meer angst. Ik verwen mezelf met alleen maar makkelijk.
Dus eigenlijk heb ik Jans boekje niet nodig, maar toch ben ik blij dat ik het heb. Heerlijk hoe hij volstrekt ongefilterd schrijft zoals hij denkt en het tegelijk heel systematisch, logisch, begrijpelijk vertelt. Hoe we onszelf kunnen verslaan met eigen gedachten en hoe de truc 'm zit in het vervangen van gedachten door aandacht. Dat was die wolk die ik van hem moest bekijken. Hoe je je aandacht moet richten op je doel, en dat je doel niet het resultaat moet zijn maar je prestatie. Dat je mentaal moet trainen, dagelijks, inspannend, en niet verwachten dat je 'vanzelf' goed zit.
Ik weet niet of iedereen even blij wordt van Jans gedachtenzinnen maar ik neem me voor om me weer eens een paar weken op zijn trainingsschema te storten. Zodat ik komende zomer eindelijk weer eens een serieuze vlucht durf te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten