Hemelvaart in Neumagen

Genoeglijk is het woord. Het is eindelijk weer eens warm, we hebben een paar vluchtjes gemaakt en nu zitten we met een biertje te kijken hoe de laatsten landen en afbouwen. Achter ons de Moesel en de groene hellingen, rechts de bomen waar ik me vanavond weer verstop met m’n kleine tentje. Kennelijk is er onlangs politie langs geweest omdat er steeds vaker mensen (niet vliegers) blijven slapen en die laten dan een onbeschrijfelijke rotzooi achter dus nu mag het echt niet meer. Maar het hoort bij de charme van zo’n vliegwiekend om met z’n allen te eten en overnachten op het landingsterrein. Z’n allen, dat zijn in elk geval Ferdi en Karin, de bijzonder aardige mensen die me tien, vijftien jaar geleden opraapten toen ik m’n ribben had gebroken in Bar sur Loupe. Ik schijn gezegd te hebben “wir kennen uns” toen ze bij me kwamen, daar moeten ze nu nog om lachen.

Voor de vriend van Manolo verliep het minder fortuinlijk vandaag. Hij stond zich klaar te maken naast mij dus ik vroeg of hij hulp nodig had, maar dat was niet zo en uiteindelijk stond ik sneller op de start dan hij. Gelukkig, want toen ik eenmaal langs de helling omhoog probeerde te krabben zag ik zijn vleugel onder het vlonder hangen en de brandweer is nu nog bezig om hem en z’n spullen weer boven te krijgen. Voor iedereen die daar achter stond moet het frustrerend zijn geweest want ze konden niet starten terwijl wij met z’n allen heerlijk rond jojoden: rigids, delta’s, para’s, een roofvogel die lang vlakbij bleef en nog een kleiner vogeltje dat mooi de termiek aanwees. Na een half uurtje vond ik het welletjes en ik heb ook altijd graag het landingsterrein voor mij alleen dus ik zette m’n Fun neer. Alweer niet geweldig volgens Tom. Nou ja daarom vlieg ik een enkeldoekertje omdat ik echt goed landen nooit zal leren en ik wil graag stressvrij blijven vliegen.

Morgen wordt het nog beter en daarna kan ik kiezen tussen Hinterweiler of Maillen.

Neumagen - Drohn

reddingsactie

 

Zaterdag

Ik ben verbrand en ik heb spierpijn en m’n auto is een vuilnisbelt. Maar het was helemaal heerlijk vandaag. Ik startte als tweede, nog voor twaalf uur toen de termiek nog erg zwak en verbrokkeld was. Ik had de hele helling voor mij alleen dus ik kon geweldig oefenen. Concentreren, centreren, vogels, niet te dicht naar de helling en niet te ver af, op en neer, blaadjes bewegen, sink, en opnieuw. Na een half uurtje gaf ik het op en landde ik, mijn gebruikelijke te langzaam. Ik kreeg een preek van Helmut de lokale instructeur, terecht.

Thomas bood aan me mee naar boven te nemen maar voor we wegreden knalde een jongen zichzelf een bloedneus en misschien een hersenschudding, dus daar waren we even mee bezig. Goed voor mij want ik had mezelf beloofd laat te starten maar ik ben er nog nooit in geslaagd voldoende geduld te betrachten, dus een uurtje vertraging hielp. De jongen ging het wel overleven en boven kon ik pal voor de start opbouwen. Mag niet van strenge Susanne maar ze hield zich stil. Niemand had trek om te starten vanaf het verraderlijke vlonder dus we kletsten wat, lazen wat, wandelden wat. Primoz kwam aan, die schijnt hier al tien jaar in de buurt te wonen. Net toen ik overwoog om me nou toch maar eens klaar te maken startte hij, vijf mensen er achteraan, toen ik. Ik moest er voor werken maar het ging omhoog, koud zelfs, en ik moest regelmatig naar voren steken om niet te ver naar achteren te drijven met m’n kleine Fun. Al die tijd hield ik de windzak in de gaten en die ging alle kanten op, heel naar. Vervolgens zag ik een hele serie onervaren piloten de lucht in komen en ik had er niet veel trek in om samen met hen te landen, dus ik zocht sink en probeerde als eerste beneden te zijn. Dat viel niet mee omdat ik zo’n zes, zevenhonderd meter hoger zat dan zij maar uiteindelijk kon ik toch mooi op m’n eentje landen en mijn landing was ook nog eens perfect.

Even later kwamen er drie van de beginners tegelijk binnen, op dezelfde hoogte, uit drie verschillende hoeken. Het ging goed maar ik was dolblij dat ik daar niet mee hoefde te dealen. Toen ik ingepakt had kregen we met z’n vijven een lift naar boven en kort daarna zat ik m’n potje te koken. Nu is iedereen aan het grillen maar ik ben al verzadigd en m’n tentje staat klaar.

 

Zondag

Ik werd lekker vroeg wakker en dat zonder het gebonk van een eindeloos feest. Gisteren had ik een mooi plekje aan de Drohn gezien om te ontbijten en daarna fietste ik nog een rondje langs de Moesel. Iedereen ging vroeg omhoog en Karin startte al helemaal erg vroeg, maar eigenlijk vond ik dat niet zo’n slecht idee. Ik hoefde niet zo nodig lang in de lucht vandaag als ik maar een mooie landing kon maken, en dat lukte. Daarna wandelden we in een uurtje langs de knalgele brem en overal salamandertjes naar boven, pakten beneden de spullen op en in en met een laatste knuffel van Jason stortte ik me de file in. Die was gigantisch maar toen ik uiteindelijk tegen achten een parkeerplekje verderop in de straat vond kwam Patrick naar buiten om me met m’n vleugels te helpen. Alles sehr gute.