Grijs en grauw

Tom met passagier

Ik hoopte de zwaarmoedigheid een beetje weg te vliegen en de meteo zag er best goed uit voor vandaag, maar het is niet echt gelukt. Sinds de extreem-rechtse rellen vorige week is het elke dag een graadje erger geworden: politici die bij voorheen fatsoenlijke democratische partijen hoorden vergoelijkten het fascisme en namen geen enkele verantwoordelijkheid voor het beschermen van de rechtsstaat. Integendeel zelfs. Toen ik 's ochtends de meteo nog een laatste keer checkte zag het er eigenlijk helemaal niet zo geweldig uit maar ik had m'n visite al gevraagd om morgen pas te komen en ik had ook wel echt even lucht nodig. Somber reed ik de drie-uur-en-een-kwartier naar Maillen, me ergerend aan de veel te groot opgeblazen patserwagens voor wie verkeersregels niet gelden. Onderweg kreeg ik zorgelijke berichten van mijn bejaarde vader en toen ik eenmaal terug kon bellen kreeg ik hem niet te pakken.

Het is de vraag wat meer gekreukeld en versleten is: m'n geliefde vleugeltje of de piloot (ik word achtenvijftig). De flarden hangen overal vanaf en er zit alweer een gat in m'n nieuwe vliegbroek - buiklanden met een koolstof brace om is maximale slijtagegarantie. Ik maak me een beetje zorgen of de Litesport er nog voor me zal zijn zolang ik nog wil slepen.

Ik startte als eerste, de lucht was volkomen dood en ik kreeg m'n pa niet uit mijn hoofd dus ik zette m'n spullen bij de auto neer om heel vroeg te stoppen. Toen belde m'n vader alsnog om honderduit te babbelen over de moeilijkheden van zijn ouderdom, dus ik hoefde me geen zorgen meer te maken maar ik had geen zin meer om nog een tweede start te maken. Ik hielp Hendrik en Tom nog weg en was redelijk vroeg thuis. Waar het buurmeisje, als puber heel petite, m'n vleugel moeiteloos op z'n plek hielp tillen. Wat uiteindelijk de dag helemaal goed maakte!

Septemberweekend

In het dagelijks verkeer moet ik gemiddeld vijf keer per dag in m'n remmen knijpen of het stuur omgooien omdat iemand geen voorrang verleent, me spookrijdend frontaal probeert aan te rijden of me plotseling afsnijdt. Ik ben het gewend en gelukkig heb ik goeie remmen. Met m'n vleugel op final kan ik niet remmen en ook niet meer serieus uitwijken maar gisteren was dat wel nodig. een klein jetvliegtuigje passeerde een paar keer laag in ons circuit en was duidelijk van plan om tegelijk met mij te landen. Ik zag het pas toen ik op final draaide en ik ging ervan uit dat hij z'n landing uit zou stellen, maar nee hij zette 'm bijna tegelijk met mij neer en had me zeker geraakt als ik gewoon diagonaal tegen de wind in was geland. Toen ik 'm later aansprak haalde hij zijn schouders op met een "kan gebeuren" of zoiets. Hij blijkt iets dergelijks al eerder geflikt te hebben maar is duidelijk niet onder de indruk van het feit dat hij kennelijk ander verkeer helemaal over het hoofd ziet.
Toch was het een lekker dagje ondanks de afscherming en de crosswind. Tom zette me in de enige bel van de dag af en heel voorzichtig schroefde ik er tweehonderd meter bij. Dat raakte ik ook weer in een halve minuut kwijt maar dat geeft niks, het is leuk om heel af en toe te merken dat ik toch wel wat kan. Bij m'n tweede vlucht was de lucht zo dood als een pier maar het leverde wel weer een ok landing op.
Vandaag is er teveel wind dus ik sprong dan maar op de fiets. Sinds de intensieve fysio bij de rugschool gaat dat weer uitstekend, ik voel me zelfs weer bijna fit ondanks een nieuwe periode van opvliegers en phpd. Tegenwind deert me weinig en ik haal overal ebikende paren in, wel lastig omdat die lui doorgaans de volle breedte van de weg in beslag nemen. Net als ik inhaal komt er van de andere kant een batallion racefietsers natuurlijk en als het even tegenzit moeten we met z'n allen ook nog uitwijken voor een wandelaar. Toch is het zalig om zo hard mogelijk door de duinen te fietsen, Philip Glass in m'n oren en een enorme buizerd op een paaltje.