Grijs en grauw

Tom met passagier

Ik hoopte de zwaarmoedigheid een beetje weg te vliegen en de meteo zag er best goed uit voor vandaag, maar het is niet echt gelukt. Sinds de extreem-rechtse rellen vorige week is het elke dag een graadje erger geworden: politici die bij voorheen fatsoenlijke democratische partijen hoorden vergoelijkten het fascisme en namen geen enkele verantwoordelijkheid voor het beschermen van de rechtsstaat. Integendeel zelfs. Toen ik 's ochtends de meteo nog een laatste keer checkte zag het er eigenlijk helemaal niet zo geweldig uit maar ik had m'n visite al gevraagd om morgen pas te komen en ik had ook wel echt even lucht nodig. Somber reed ik de drie-uur-en-een-kwartier naar Maillen, me ergerend aan de veel te groot opgeblazen patserwagens voor wie verkeersregels niet gelden. Onderweg kreeg ik zorgelijke berichten van mijn bejaarde vader en toen ik eenmaal terug kon bellen kreeg ik hem niet te pakken.

Het is de vraag wat meer gekreukeld en versleten is: m'n geliefde vleugeltje of de piloot (ik word achtenvijftig). De flarden hangen overal vanaf en er zit alweer een gat in m'n nieuwe vliegbroek - buiklanden met een koolstof brace om is maximale slijtagegarantie. Ik maak me een beetje zorgen of de Litesport er nog voor me zal zijn zolang ik nog wil slepen.

Ik startte als eerste, de lucht was volkomen dood en ik kreeg m'n pa niet uit mijn hoofd dus ik zette m'n spullen bij de auto neer om heel vroeg te stoppen. Toen belde m'n vader alsnog om honderduit te babbelen over de moeilijkheden van zijn ouderdom, dus ik hoefde me geen zorgen meer te maken maar ik had geen zin meer om nog een tweede start te maken. Ik hielp Hendrik en Tom nog weg en was redelijk vroeg thuis. Waar het buurmeisje, als puber heel petite, m'n vleugel moeiteloos op z'n plek hielp tillen. Wat uiteindelijk de dag helemaal goed maakte!