Ik ben er altijd van overtuigd dat er tijdens een vlucht geen gedachten emoties problemen zijn maar soms is dat toch een leugen. En van het grienen word ik ook een beetje raar. Dus gisteren voelde ik me sowieso niet normaal, m’n kop m’n lijf voelden raar, ik vloog voortdurend in de buurt van Koos wat toch erg afleidt en de lucht was ook nogal heftig. Kneiters omhoog maar ook keiharde klappen, een paar keer knalde ik met een harde twang van de zijkabels een stuk gewichtloos in m’n harnas. Heel erg vermoeiend. Terwijl het begin zo makkelijk was, bij de start schoot m’n neus omhoog en draaide ik in no time naar wolkenbasis op 3000 meter. Drie kwartier wachten tot de startgate open was, toen met de kopgroep mee naar het eerste keerpunt. Daar draaiden we allemaal min of meer tegelijk om naar het volgende keerpunt, maar dat was tegen de wind in en dan wreekt zich mijn lichte gewicht en oudere vleugel. De toppers schoten vooruit, ik krabbelde, fors sturend want m’n vleugel wil voortdurend naar links, in een omweg (ik durf niet dwars over een onlandbaar gebied heen) naar het keerpunt. Daar weer hoogte gewonnen, terug naar de bel bij Thorame Haute, een half uur keihard werken om op wolkenbasis te komen en toen door naar Allons. Daar kwam ik maar net genoeg over het riggeltje heen om te zien dat er inderdaad een landingsterrein lag, en na drie uur in de lucht was ik zo harstikke moe dat ik er geen werk meer van maakte om omhoog te komen. Ik rotorde naar beneden, was zo bang voor de landing (ik werd echt alle kanten op geslagen) dat ik mezelf hardop toesprak om snelheid te maken en rustig te blijven, en zette ‘m op z’n wielen drie velden verderop dan m’n beoogde landingsterrein neer. Ik stond nog na te hijgen en te bibberen toen Holger ook hard naar beneden knalde, hij viel gewoon twintig meter uit de lucht gelukkig kreeg hij vlak boven de grond weer wat snelheid zodat hij pijnloos op het veld stond. Twee keerpunten, 58 kilometer, achttiende plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten