Ik ben geëindigd als 55e van de 62, iedere dag binnen anderhalf uur uitgezakt een paar keer niet eens de startcirkel gehaald. Heel slecht, maar ach ik heb gevlogen en bijna zonder schade (ok paar blauwe plekken) geland. Ik weet dat het een compleet mentaal verhaal is, best gek dat het dan toch zo lastig is om er iets aan te doen. Wat me nu echt de das om heeft gedaan denk ik is m’n focus op grote vrije landingsterreinen. Ik durf gewoon nergens heen tenzij ik heel hoog zit, en zodra ik een pietsie hoogte verlies keer ik richting een aantrekkelijk terrein.
Na m’n crash bij Aspres vier jaar geleden ben ik voortdurend bezig geweest om m’n landingstechniek te verbeteren. In december was ik daar nou net mee bezig maar wel op de verkeerde plaats zodat ik hard tegen de helling aanpletterde en twee ribben brak, een boel kneusde en vooral een enorme angst voor de landing opliep. Ik ben toen meteen zoveel mogelijk gaan vliegen en landen, ik wilde voorkomen dat die angst zo diep zou gaan zitten dat vliegen een probleem zou worden. Deze week had ik het er met Kristoffer over die er in december ook bij was, hij was toch wel verbaasd over het totale gebrek aan hulp van Koos toen. Die liet me in de steek, ging zelf van Gourdon vliegen (ik oefende vanaf Kennedy) en advies of hulp kwam alleen met de grootste tegenzin. Nu achteraf vind ik het vooral ontzettend zonde dat ik toen die week niet voortdurend begeleide landingen heb gemaakt, zodat ik eindelijk eens m’n techniek weer had kunnen opvijzelen. Het probleem is dat ik dat wel bij een instructeur kan doen (maar ja wanneer? ) maar eigenlijk had ik alleen vertrouwen in mijn held Koos. Ten onrechte dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten