prijs

Prijzen winnen is nooit mijn streven en ik ben het niet gewend ook. Die hoogstenkele keer dat ik eens een medaille of beker in m’n handen krijg (of toen ik elf was, een beeldje met de tekst ‘voor de sportiefste judoka’, krijg er nog tranen van in m’n ogen), voel ik me vooral ongemakkelijk. Vereerd, blij natuurlijk, maar tegelijk verschrompel ik juist een beetje. Ik ben nooit verlegen, maar onder zulke publieke loftuitingen weet ik me geen houding te geven. Eerlijk gezegd betwist ik het oordeel van de jury maar tja, die eigenwijzigheid is het ‘m nou juist.

spierpijn

Spierpijn, geschaafde knokkels, snotneus. M’n eerste cursus eskimoteren, ik dacht eigenlijk dat het gewoon een truukje was maar nee, je moet echt werken om een ondersteboven kayak weer overeind te krijgen. Leuk om weer eens iets nieuws te leren, en interessant om zo langzamerhand de patronen in m’n sport-leren te ontdekken. Explosieve kracht breng ik niet op, ik word enorm ongeduldig als ik een techniek niet onder de knie krijg, een keertje goed wordt onmiddellijk gevolgd door een slordige mislukking, en ik heb er de grootste moeite mee om te stoppen als ik moe word. Ik ben een doorzetter geen vlammer. Niet zoals Julia, die afgelopen week in Forbes eerst 275 km heeft gevlogen, en de volgende dag (als ieder normaal mens op apegapen zou liggen na zo’n prestatie) nog eens 325 km van Forbes naar Hay. Wauw. Ik blijf ervan overtuigd dat ze binnen nu en tien jaar wereldkampioen is.