M’n zelfvertrouwen is weer es op een dieptepunt en het wordt lastig om opnieuw als baron van Münchhausen weer omhoog te krabbelen. Ik heb geen idee waar het aan ligt, de vleugel, m’n harnas, m’n kop? Zowel in het groot als vandaag. Al sinds ik vlieg ben ik de traagste met leren, helpen honderden herhalingen en adviezen en voorbeelden niet om fouten af te leren, zak ik eruit en eruit en eruit en eruit. En maar slecht landen, en maar weer slecht landen, ik word er zo hopeloos van. En vandaag was het ook weer naadje, drie sleeps en mooie cumultjes overal en iedereen (echt ie-der-een) die op z’n minst een beetje hoogte won, maar ik niet hoor. Rinus zwaaide me af in mooie bellen die ik vervolgens feilloos wist te ontwijken, zelfs als er iets piepte lukte het me niet om in te draaien, en als toetje maakte ik ook nog ns belabberde landingen. Te langzaam, te langzaam, tien jaar verder en een Sting en nog land ik te langzaam. Doodziek ben ik er van.
Als troost nam Dees me mee voor een rondje dragonfly, zo lief. Dat helpt inderdaad als een doosje rozijntjes op een geschaafde knie, het leed is alweer geleden. Ik mocht proberen om zelf te vliegen, maar dat durf ik toch niet. Ik heb totaal geen gevoel voor die drie assen, en als ik een beetje met m’n tenen wiebel begrijp ik niet wat het effect is maar zodra ik echt op een pedaal douw spiralen we naar beneden. Ik heb me verder maar lekker door haar rond laten vliegen, lekker lui en gewoon genieten van het vluchtje. Ze is een lekker degelijke piloot, fijn om achter te zitten.
Morgen wordt het pokkeweer dus ik heb de tent al ingepakt, straks naar huis. Onderweg zal ik mezelf maar eens een sessie mentale training geven want tjonge ik heb het nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten