Vanmorgen vroeg op, en ook al had ik goed geslapen de herinnering aan de mislukte start gisteren tuimelden meteen in m’n hoofd. Zo erg dat ik een kwartier bleef liggen om te bedenken of ik überhaupt wel weer naar Deelen moest rijden. Maar ik zou het mezelf niet vergeven als het vandaag toch goed vliegbaar was geworden en ik het niet had geprobeerd. Na zo’n debacle kan ik ook altijd beter meteen maar een nieuwe poging doen. Plus, nou is m’n zeil zo mooi snel gerepareerd, kan ik ook beter de kans maar grijpen om iemand te vragen de vleugel weer in elkaar te zetten. Liefst Ropje, aangezien hij de meeste ervaring heeft met dat soort werk.
Tegen de tijd dat we hadden mogen starten, half elf, was het al hard aan het waaien. In de loop van het volgende uur kwam daar termiek bij, dus om half twee pakte ik de vleugel maar weer in. Zelfs met m’n Litespeed had ik het misschien niet meer aangedurfd, zeker niet op dat veld, waar ik jaren geleden Niki zag verongelukken. Dat inpakken een goeie beslissing was bleek wel toen we de Dragonfly ternauwernood van omslaan konden redden.
Een gezellige sociale middag dus, zeker toen Fifi en Sjors zich vertoonden, en tegen half vijf togen we aan het werk. Tenminste, Ropje aan het werk, ik er zo min mogelijk in de weg omheen. Hij wist precies hoe je het aan moet pakken (onderkant naar boven, punt op een schraag, uprights verkeerdom…) en dan nog kostte het twee uur zweten en dan nog moet er nog best veel gebeuren. In ieder geval heb ik geen naakt skelet in een zielige ruime pakzak maar weer een echte vleugel, dus ik kan weer gerust gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten