Buurtsport

Met overal spierpijntjes en kleine blessures snakte ik naar een paar baantjes zwemmen, ondanks de voorspelbare snotterellende die dat oplevert. Er was helemaal niks veranderd! Na meer dan een jaar: dezelfde mannen, dezelfde te langzame dame die perse op onze baan wil, dezelfde jongen die ons allemaal twee keer per vijftig meter inhaalt. Beetje babbelen na elke twintig, iedereen met z’n plankjes en flippers en tussen-de-benen-knijp-dingen en altijd weer iemand die vraagt of ik ook niet liever een plankje gebruik als ik m’n laatste baantjes doe. Ik mis ze, en ik mis het water, en het heerlijke gevoel van kracht en souplesse en iedere spier in m’n lijf een workout geven. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de sportschool/buurthuis, ook gezellig met altijd dezelfden, de ochtendploeg en het woensdagmiddagteam. Beetje kletsen, beetje zweten, saunaatje als beloning. Allemaal verrukkellijk en helaas allemaal voorbij.

Strand Slufter

boven start

Sitting Bob

genoeg landingsruimte

drietalige kennismaking

windkapsel

Elke keer weer ben ik zo ontzettend blij met alle hulp, die ik eerlijk gezegd ook gewoon nodig heb om een potje te kunnen vliegen. Jaap en Sitting Bob die me helpen opzetten en starten, Mario die mee de vleugel het duin op sjouwt, en als klap op de vuurpijl Peter die nog even de auto uitstapt waar hij net met z’n gezin mee weg wil rijden, om m’n vleugel weer naar binnen te tillen. Slechts een half uurtje of zelfs minder gevlogen, precies het half uur waarin de herfst definitief het land in schoof. Het woei erg hard en vlagerig, mede door de tientallen kitesurfers en het ongelijke duin, ik probeerde de modelvliegtuigjes maar gewoon te negeren en ik moest nog moeite doen om Sitting Bob te ontwijken, dus al snel was ik op apegapen. Het begon ook te druppelen, dus ik landde – perfect natuurlijk, met m’n Fun – op het strand en bleef nog even kletsen met een Spaanse parapenter die dolenthousiast was over deze superstek. Ik legde z’n vrouw uit dat je voor starten en vliegen beter kan hanggliden, voor lopen en logistiek is parapenten duidelijk superieur.

Belgie

Les 7 Meuses

Het blijft iedere keer weer bizar, zes uur in de auto voor een half uurtje vliegen, maar ach dat hoort er nou eenmaal bij. En we hadden wel enorm geluk met het weer. Vorige week een prachtig herfstwiekendje op Maillen, boterzachte lucht en perfecte landingen. Gisteren voor het eerst op Sept Meuses, net genoeg wind om boven de riggel uit te soaren en zowaar nog fijne termiek waarmee ik tot precies boven de antenne kwam – niet verder, de grote drukte op dit kleine stekje maakte het lastig om helemaal optimaal te centreren. Binnen twintig minuten was m’n gaggle tolerantie op, ik had genoten maar merkte dat ik schrikachtig en ongecoordineerd in m’n bewegingen werd door de opgehoopte stress. Geen probleem, ik hoefde niet heel nodig uren te vliegen en het was al veel meer dan waar ik op had gehoopt. Ik had sowieso weer op en neer naar Belgie gemoeten om m’n Airborne vleugels om te wisselen. In een vlaag van ongekende blondheid had ik vorige week namelijk niet m’n Sting maar m’n Fun meegesjouwd om mee te geven voor transport naar Lanzarote, zo bizar dom. Vanwege de hulp bij het opladen zal ik niet in de gaten hebben gehad dat de vleugel wel erg licht was, en toen ik in Maillen de uprights erin wilde stoppen bleek het dus de verkeerde vleugel te zijn. Gelukkig kon ik het omwisselen gisteren combineren met een potje vliegen, en meteen even controleren of de Sting helemaal compleet en in orde is. Dat is ie, toch wel een heel erg fijn vleugeltje voor zo’n soardagje.