Met overal spierpijntjes en kleine blessures snakte ik naar
een paar baantjes zwemmen, ondanks de voorspelbare snotterellende die dat
oplevert. Er was helemaal niks veranderd! Na meer dan een jaar: dezelfde
mannen, dezelfde te langzame dame die perse op onze baan wil, dezelfde jongen
die ons allemaal twee keer per vijftig meter inhaalt. Beetje babbelen na elke
twintig, iedereen met z’n plankjes en flippers en tussen-de-benen-knijp-dingen
en altijd weer iemand die vraagt of ik ook niet liever een plankje gebruik als
ik m’n laatste baantjes doe. Ik mis ze, en ik mis het water, en het heerlijke
gevoel van kracht en souplesse en iedere spier in m’n lijf een workout geven. Het
is eigenlijk precies hetzelfde als de sportschool/buurthuis, ook gezellig met
altijd dezelfden, de ochtendploeg en het woensdagmiddagteam. Beetje kletsen,
beetje zweten, saunaatje als beloning. Allemaal verrukkellijk en helaas
allemaal voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten