Lang, lang geleden, nog vóór facebook, blogs, livetracking
of zelfs maar wedstrijd-websites, kon je alleen maar meeleven met WK’s en EK’s
dankzij een dagelijks telefoontje. Zelfs scores waren nergens te bekijken en je
zag alleen af en toe berichtjes in het Oz-report over winnaars en incidenten.
Nog nooit heb ik zo’n intensief mee te beleven WK gezien als
nu, in Mexico. Facebook ging twee weken lang nergens anders over, de
livetracking maakte het superspannend om in real time te zien hoe de taken
gevlogen werden en als je niet zo laat op wilde blijven kon je de volgende dag
de meest fantastische animaties via een youtubestream zien. Vooral de blogs van
Phippsy en de Frenchies waren vermakelijk, en in de comppilots groep konden we
ons druk maken over de vraag of er een timedelay had moeten zijn in de
livetracking, of een taak gepauzeerd kan worden (nee natuurlijk, ze hadden
gewoon het goalveld moeten sluiten of de taak moeten stoppen) en of er nog
mensen zijn die zin hebben om zo’n hoofdpijnevent te organiseren.
Supergaaf, ook al was het natuurlijk ook extra confronterend
om er niet zelf bij te zijn. Daar was ik overigens juist wel blij om vanwege de
turbulentie, de grote hoogte van start- en landingsterreinen en het gebrek aan
voor mij acceptabele landingsopties. Ik miste vrienden, de sfeer en de kans om uitdagende
taken te vliegen en vooral de gelegenheid om eindelijk Christian Ciech
uitgebreid te feliciteren met z’n kampioenschap. Maar met Christian Voiblet in
het ziekenhuis, Francoise met hechtingen in haar gezicht en Guy in z’n arm, een
Mexicaanse piloot in de electriciteitskabels en zelfs Blenkie en Nils met
blauwe plekken, Gordon die de engste landing van z’n leven meemaakte en Christian
Pollet met een kapotte leadingedge, vermoed ik dat ik het er niet al te best
van afgebracht zou hebben.
In positieve zin leert het mij dat ook die toppers, waar ik
zo’n groot ontzag voor heb, het wel eens lastig vinden om goed te landen.
Daardoor vraag ik me toch ietsje minder af waarom ik nou zo’n stuntel ben, want
misschien ben ik niet zo heel veel stunteliger dan de echt goeie piloten.
Wat het me ook duidelijk heeft gemaakt, al dat intensieve
meekijken, is dat ik eindelijk eens moet leren niet alleen met radio te
vliegen, maar ook moet communiceren en de informatie van teamgenoten slim
gebruiken. Daarvan sta ik nog volkstrekt aan het begin. Verder dan een beetje
oefenen met het Nederlands team om enigszins geserreerd te communiceren ben ik
nooit gekomen, en ik probeer me altijd aan de radio te onttrekken. Dat wordt de
grote uitdaging voor de komende tijd, nu landen een minder prominent issue is.
