Langevelderslag

Saai en spannend tegelijk, ik blijf een watje. Ik durf niet naar Zandvoort want als ik eruit zak moet ik te ver terugsjouwen. Ik durf niet te toplanden en ik durf niet te verkennen hoe breed de liftband is omdat alles zo laag bij de grond gebeurt dat je eigenlijk voortdurend alert moet zijn op landingsopties. 

k was als eerste op het duin dus toen de anderen aankwamen kon ik meteen starten. De wind was perfect, misschien een pietsie hard en een pietsie cross maar beter krijg je het zelden. Alleen het strand was wel erg smalletjes en bovendien was het nogal druk, ook met grote vliegers en er staan natuurlijk vrij veel palen en prullebakken. Dus na een paar passes rechtsom en een forse termiekbel waar ik eigenlijk alleen maar zenuwachtig van werd stak ik over naar de zuidkant van de opgang. Daar stond de wind wel rechter op maar het duin is er wat vlakker dus het kostte iets meer moeite om boven te blijven. Vanwege de toch wel erg onvoorspelbare vliegers besloot ik weer over te steken maar dat deed ik nogal halfhartig dus ik zakte uit. Met een mooie landing (volgens een paar voorbijgangers, ze hadden gelijk ook) stond ik al na 25 minuten aan de grond. Never mind het was heerlijk om weer even in de lucht te zijn, gezellig en elke geslaagde landing is goed voor m’n zelfvertrouwen.

Party party party

We zijn nu al drie dagen aan het feesten en het blijft leuk. Diner en band op vrijdagavond, disco gisteravond en vanmorgen een uitgebreide brunch met de rest van de middag champagne lurken in de zon. Ik weet weer hoe graag ik dans, you’re such a groovy dancer zegt Lupe de danser en Billy de componist belooft lekker greasy te draaien en we worden allemaal fijn sentimenteel en moe en warm. Ik merk nauwelijks dat allerlei mensen de hele dag opruimen en afwassen, we zitten met z’n tienen bij het vuur en gaan zonsondergang kijken op het strandje waar de zeehonden patrouilleren en de gigantische parelmoeren abalonischelpen voor het oprapen liggen. We bespreken hoe fijn het is om vijftig te zijn in plaats van twintig en hoe goed het leven voor ons heeft uitgepakt. Na een wandeling naar een schitterend leegstaand huis even verderop moet ik m’n voeten wassen want Doug denkt dat ik in de poison oak heb gelopen maar misschien valt het mee. Iedereen is nu naar bed, ik zou ook moeten maar ik ben inmiddels in zombiemodus, zo kan ik nog dagen door. Nog één dag en dan moet ik zien dat ik in San Fransisco kom.

Lummelen

Lon en Ron geven aanwijzingen aan de tentbouwers, Douglas probeert de muziekinstallatie binnenshuis aan te leggen, Mariet en Jenny wassen af en Denise vouwt slingers van crêpepapier. Ilane en ik hangen lezend rond, Judith & Safi en Esther & Freddy zijn een lange wandeling aan het doen. Het wordt een gigantisch feest zo te zien, drie dagen met bands en diners en sketches en speeches. Goed om er bij te zijn, gelukkig wordt van mij niet verwacht dat ik me met de voorbereidingen bemoei. Ik ben nog wat rillerig van de jetlag en het is trouwens sowieso koud, best erg want ik heb alleen feestkleding bij me voor zomerse omstandigheden.

Gisteravond wandelde ik langs de kliffen en zag ik voor het eerst in m’n leven heuse zeehonden die op een rots lagen te luieren. Later toen we naar het strandje liepen om de zon onder te zien gaan kwamen ze met nieuwsgierige koppies naar ons kijken, zo schattig. Naast het tuinhuis waar wij logeren kwetteren prachtige kolibrietjes. En de arenden blijken gieren te zijn maar daarom niet minder fraai. Met Denise en Ilane ben ik naar de botanische tuin geweest, bijzonder mooi onderhouden door tientallen vrijwilligers en afwisselend ingericht met naaldbomen, rhodondendrons en alle mogelijke soorten hei.

Californië

De Rayse hei, maar dan anders. Kleiner, beter, hipper. Meteen toen we de oprijlaan opdraaiden moest ik aan ons familievakantie-oord denken, vanwege de dennegeur en het blije gevoel dat je krijgt als je in het licht van de koplampen een pad en bloemen en de contouren van het huis ziet. De indeling van het huis is ook nog eens exact hetzelfde en er is een guesthouse op dezelfde plek als waar we vroeger het theehuis hadden. Maar terwijl onze familie de boel liet vervallen en we nog met gaskousjes in de weer moesten om licht te maken, hebben Lon en Douglas hun property nou juist enorm opgeknapt en met smaak en zorg ingericht. Het is een oord dat nooit af zal zijn maar ze hebben er wel voor gezorgd dat het comfortabel is en aangenaam oogt. Ik ben er helemaal weg van. Drie uur rijden vanaf San Francisco, op een enorme hoge steile klif met uitzicht over de Stille Oceaan, vlakbij een schattig dorpje van bijna Scandinavisch aandoende huizen en met net genoeg winkeltjes en toeristen om er goed leven in te hebben, in een koel en mistig zeeklimaat waar het nooit vriest en nooit heet wordt. Bij m’n wandeling over de grond vanmorgen zag ik een zeearend overzweven, en terwijl we slingers zaten te vouwen kwetterden de kolibries tussen de bloemen. Lon heeft net een hek laten plaatsen om de reeën uit de tuin te houden en er groeien eucalyptusbomen, irissen en rozen.