Saai en spannend tegelijk, ik blijf een watje. Ik durf niet naar Zandvoort want als ik eruit zak moet ik te ver terugsjouwen. Ik durf niet te toplanden en ik durf niet te verkennen hoe breed de liftband is omdat alles zo laag bij de grond gebeurt dat je eigenlijk voortdurend alert moet zijn op landingsopties.
k was als
eerste op het duin dus toen de anderen aankwamen kon ik meteen starten. De wind
was perfect, misschien een pietsie hard en een pietsie cross maar beter krijg
je het zelden. Alleen het strand was wel erg smalletjes en bovendien was het
nogal druk, ook met grote vliegers en er staan natuurlijk vrij veel palen en
prullebakken. Dus na een paar passes rechtsom en een forse termiekbel waar ik
eigenlijk alleen maar zenuwachtig van werd stak ik over naar de zuidkant van de
opgang. Daar stond de wind wel rechter op maar het duin is er wat vlakker dus
het kostte iets meer moeite om boven te blijven. Vanwege de toch wel erg
onvoorspelbare vliegers besloot ik weer over te steken maar dat deed ik nogal
halfhartig dus ik zakte uit. Met een mooie landing (volgens een paar
voorbijgangers, ze hadden gelijk ook) stond ik al na 25 minuten aan de grond.
Never mind het was heerlijk om weer even in de lucht te zijn, gezellig en elke
geslaagde landing is goed voor m’n zelfvertrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten