Vrolijk pasen

Veel beter wordt het niet: bij m’n moeder in de huiskamer naast de kachel terwijl zij nog even de tuin sproeit. Glaasje wijn, ik gloei nog na van de zon de hele dag. Gezellig met Andrea op stap en een fijn vluchtje met m’n Fun. Makkelijke termiek, weinig volk, spotlanding, en een ijsje in het dorp. En we hebben weer gepraat, gepraat, gepraat. Andrea is een soortgenoot zoals Jamie dat is. We vliegen een paar decennia en het is ons leven, we zijn onafhankelijk en hebben mooie banen, geliefden, we hebben onze portie verdriet en frustratie gehad en we zijn allemaal ongeveer even oud. En we beginnen nu pas echt te ontdekken hoe het zit, dat leven. Hoe belangrijk vliegen is wisten we al, en dat vliegen een metafoor voor het hele leven is ook. Maar hoe het werkt, dat begint nu toch echt te dagen. Dat je een plan moet hebben maar tegelijk flexibel moet inspelen op wat zich aandient. Wat loslaten betekent en wat het oplevert. Dat iets heel erg willen echt niet genoeg is, net als angst is willen een emotie waardoor je probeert iets af te dwingen en dat lukt niet. Een plan hebben, strategisch denken en voortdurend meebewegen, gebruik maken van onverwachte mogelijkheden en kansen, daarmee blijf je lang in de lucht en vlieg je ver.

Opnieuw bespraken we onze verbazing over normale mensen, mensen die ervan overtuigd zijn dat vliegen/reizen/wandelen/zwemmen/leven gevaarlijk is en die daardoor niet van de bank af komen. Maar wel jaloers zijn en vinden dat wij ‘avontuurlijk’ zijn. We zijn niet avontuurlijk, we zijn ook bang en we willen ook helemaal niet enge dingen meemaken. Maar daar zijn wij gewoon niet mee bezig. We doen wat we willen doen, in het volste vertrouwen dat het meestal goed komt, in het zelfvertrouwen dat we problemen kunnen oplossen, in het vertrouwen dat andere mensen vaak bereid zijn om je te helpen. Vertrouwen is de basis en soms gaat het mis. Maar in de tussentijd hebben we rijkdom, prachtige ervaringen, en veel plezier.

Ik snap nu waarom ik het altijd zo vervelend vind als mensen mij avontuurlijk noemen. En ook vervelend, een heel ander onderwerp dat we ook al vaak besproken hebben, de piloten die komen vertellen wat je volgens hen verkeerd hebt gedaan. Op autoritaire toon laat een zeikDuitser me weten dat ik mijn vleugel sofort had moeten weghalen (er was nog helemaal niemand zelfs maar in de buurt toen ik net geland was, en ik heb dus rustig eerst mijn harnas weggebracht en m’n korte broek aan gedaan om pas daarna het vleugeltje te verwijderen van de plek nota bene tussen windzak en rivier in...). S die het niet kan laten om een opmerking te maken over een slordige start, een zenuwachtige piloot, een trage aankleder. Het verhoogt de stress en daar gaat niemand beter van starten. Het lijkt vooral bedoeld om te laten merken hoe superieur ze zijn, hoe ervaren en foutloos. Volgens mij komt het in Duitsland en Nederland meer voor dan in Frankrijk en Italië en van een Brit heb ik dit gedrag nog nooit gezien, maar het zal niet helemaal volksaard zijn. Ik heb me er zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt maar gelukkig schaam ik me er nog voor.