Ik worstel pas twintig, vijfentwintig jaar met m'n negatieve gedachten tijdens het vliegen, en na een ongeluk met pijn en wekenlange gedwongen inactiviteit is het natuurlijk opnieuw van groot belang om mentaal te versterken.
Mijn default is om te focussen op wat ik fout doe, om alles wat niet optimaal verloopt aan mezelf te wijten, om van alles wat wel goed gaat te denken dat het ook wel erg makkelijk was dus het telt niet echt, en om successen totaal te vergeten. Als ik een landing inzet ben ik er al bijna van overtuigd dat ik het wel weer zal verknallen. Als ik een mooie landing maak kan ik er nooit echt trots op zijn omdat het toeval was, een landing met een Fun, een landing op een enorm stressvrij landingsterrein met een heerlijk laminair tegenwindje. Een paar dagen en wat knullige landingen later ben ik alweer vergeten dat ik het toch echt goed deed.
Neva was twintig jaar geleden één van de allerbeste vrouwelijke piloten ter wereld. "I was awesome" zei ze en het is natuurlijk de enige goeie instelling. Geloven, wéten dat je goed bent, heel erg goed. En het is de allerallerallermoeilijkste opgave van mijn hele vliegleven. Ik zal het alleen voor elkaar krijgen als ik regelmatig uitstekende acties van mezelf in herinnering breng en opnieuw beleef. Als ik tegen mezelf en tegen anderen zeg dat ik een piloot van wereldniveau ben. Als ik m'n logboeken doorakker op zoek naar topvluchten en prachtige landingen.
Ik ben tweeënvijftig, ik heb zes landingsongelukken gehad die in een ziekenhuis eindigden, ik heb minstens tien jaar met intermediate en enkeldoeksvleugels, coaches en oefeningen geprobeerd mezelf terug te vechten naar het niveau dat ik ambieer. Het voelt alsof het nu mijn laatste kans is. Aan het werk, mediteren, visualiseren, hardop zeggen hoe goed ik het kan!
Terwijl ik het opschrijf zakt de moed me al bijna in de schoenen. Ik voel mezelf een opschepper en een nepperd. Maar vooruit, als het Neva hielp dan mij ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten