Na een gecompliceerde berekening (het is nu 29 dagen na de operatie) en een mentaal doordenken van alle mogelijke knelpunten in de route, bleek ik prima een rondje te kunnen fietsen. Een heel klein minirondje wel, want alle hobbels en ribbels worden via het stuur onaangenaam doorgegeven aan m'n arm, maar ik kan me in ieder geval weer vrij bewegen. Muziekje in m'n oren, kouwe wangen en warme jas, wat een genot. Ik stel me de botaangroei voor als een soort betonstorten, dus de vibraties van het wegdek kunnen alleen maar goed zijn om het kraakbeen mooi gelijkmatig in de fractuur te verdelen. Ik probeer niet het beeld op te roepen van lostrillende schroeven, of wat er gebeurt als een idioot op een ebike me snijdt.
Naar Esters verjaardagsfeestje ga ik toch nog maar niet fietsen, ik ben nog steeds snel moe en bovendien is de rem weer eens volledig afgesleten. Vanmiddag dus een tweede stap voorwaards: autorijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten