 |
| Ratty start op Prince Edwards voor de taak naar Redhead |
Het ging zo goed! Te goed. Ik heb het hele huis geschrobt,
ik heb fysio oefeningen gedaan, ik heb zwaardere dingen lopen tillen dan kopjes
thee. Dokter Tim maakte me wel bang vrijdag, hij legde goed uit dat ik de arm
echt nog niet mag belasten en dat ik in het slechtste geval de schroeven los zou
werken, en zwemmen vond ie ook een slecht idee wegens het infectiegevaar. Dus
sinds vrijdag probeer ik me in te houden en vraag ik aan iemand anders om de
wasmand buiten te zetten of om een fles voor me te openen. Maar doordat het zo
goed ging vergeet ik steeds dat ik eigenlijk een gebroken arm heb, en dan til
ik toch onnadenkend iets op of ik maak een heftige beweging.
Ik stond op Strezzi te wachten tot Paul zou starten, en het
leek alsof Conrad wachtte met de afgesproken taak tot Paul achter hem aan zou
komen. Ik wilde naar hem roepen en zwaaien om te laten weten dat Paul niet mee
zou vliegen, en daarbij maakte ik een heel ongelukkige beweging en ik voelde
iets misselijkmakends klikken in m’n bovenarm. Tijdens het rijden naar de
fabriek kwam die klik elke keer terug als ik m’n linkerarm gebruikte om te
sturen, en tegen de tijd dat ik bij Conrad was, was ik in tranen van angst. Hij
stelde me wel gerust, zei dat het waarschijnlijk littekenweefsel is en sterker
nog dat botten een klein beetje beweging nodig hebben om te gaan genezen. Maar
ik ben er toch behoorlijk naar van en ik liet hem naar huis rijden, ook al mag
er eigenlijk niemand anders dan ikzelf in de huurauto rijden.
Nog één dag, morgenavond is sowieso clubavond in Beaches dus
dat komt mooi uit om afscheid te nemen. Ik zie een beetje op tegen de rit naar
Sydney en gedoe om m’n bagage op een karretje te krijgen, maar ik ben vooral
blij om naar huis te gaan. Ook al kan ik nu al beginnen te snikken omdat ik
iedereen weer opnieuw zo ontzettend zal missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten