05 januari 2020

Ik begin nu wel heel ongeduldig te worden



Alles leuk en wel maar ondertussen begin ik me wel verschrikkelijk te vervelen. Conrad en Selmsy vertrekken naar Nieuw Zeeland en ik blijf achter met een nieuwe huurder die zich te weinig wast. Iedereen vliegt maar niet op Dixon park. Vannacht trad de southerly in: een plotselinge verandering van windrichting waarmee van het ene op het andere moment stormachtige koude wind begint te blazen. Het lijkt me akelig om dat mee te maken als je nog in de lucht bent, het is echt heel plotseling en heel hard.

Zojuist heb ik m’n eerste autoritje gedaan. Het gaat goed maar ik ben wel behoorlijk op apegapen na die paar honderd meter naar de supermarkt. Ik heb de pleister afgetrokken en kijk nu alleen nog tegen de hechtingen met alle afzonderlijke pleistertjes per steek aan. Daar wil ik niet aan trekken, ik voel al dat dat een pijnlijke operatie zal worden. Afijn ik heel ongelooflijk snel, vindt zelfs Conrad. Ik gebruik alleen nog een paar paracetamolletjes per dag en ik strek en buig vrij ver. M’n hand is niet meer opgezwollen alsof ie ieder moment kan ontploffen en de kleuren van m’n arm zijn duidelijk blauwe plekken in hun laatste fase.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten