Alles leuk en wel maar ondertussen begin ik me wel
verschrikkelijk te vervelen. Conrad en Selmsy vertrekken naar Nieuw Zeeland en
ik blijf achter met een nieuwe huurder die zich te weinig wast. Iedereen vliegt
maar niet op Dixon park. Vannacht trad de southerly in: een plotselinge verandering
van windrichting waarmee van het ene op het andere moment stormachtige koude
wind begint te blazen. Het lijkt me akelig om dat mee te maken als je nog in de
lucht bent, het is echt heel plotseling en heel hard.
Zojuist heb ik m’n eerste autoritje gedaan. Het gaat goed
maar ik ben wel behoorlijk op apegapen na die paar honderd meter naar de
supermarkt. Ik heb de pleister afgetrokken en kijk nu alleen nog tegen de
hechtingen met alle afzonderlijke pleistertjes per steek aan. Daar wil ik niet
aan trekken, ik voel al dat dat een pijnlijke operatie zal worden. Afijn ik
heel ongelooflijk snel, vindt zelfs Conrad. Ik gebruik alleen nog een paar
paracetamolletjes per dag en ik strek en buig vrij ver. M’n hand is niet meer
opgezwollen alsof ie ieder moment kan ontploffen en de kleuren van m’n arm zijn
duidelijk blauwe plekken in hun laatste fase.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten