 |
| Judi's foto van het huis waar ik zou logeren als ik m'n arm niet had gebroken |
Naast alles: geluk omdat ik m’n vrienden zie, genieten van
mijn tweede thuis, zon op m’n huid, slecht slapen met m’n onhandige arm, niet
vliegen terwijl ik middenin vliegluilekkerland zit en het mislopen van Forbes,
mijn absolute lievelingsweek van het jaar, naast dat alles voel ik me ook enorm
schuldig. Ik vlieg elke keer op en neer met vervuilende vliegtuigen, ik koel af
in de airconditioning van de bowles club en ik rij rond in een pooierkar die
onnodig veel benzine verbruikt. Ik ben net zo veel medeveroorzaker van de
catastrofe die zich hier voltrekt als ieder ander, en het enige wat ik had
kunnen doen was thuis blijven. Is thuisblijven. Het beeld van een brandend
continent – smerige lucht van de rook, as op het strand, huilende mensen op de
radio, wilde dieren die de mensen om hulp lijken te vragen, uitstervende
soorten, verwoeste dorpen – drukt me met de neus op de realiteit. Mijn
levensstijl, veel van waar ik gelukkig van word, draagt bij aan vernieling en
vergiftiging.
Toch wil ik volgend jaar terug komen. Terwijl ik iedereen
verschrikkelijk mis en ergens zou wensen dat ze allemaal in Europa zouden
wonen, is het juist de afstand die het zo bijzonder maakt. Ik koop wel wat
extra bomen bij m’n vliegticket.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten