Laatste dag

Dudley

Conrad slalomt de lantaarnpalen

Ratty start voor de pub

In Jemen lachten we erom, Jemenieten die wonderbaarlijk genazen dankzij de medicinale werking van een röntgenfoto. Maar na vandaag zal ik er niet meer om lachen, ik ben enorm opgeknapt van een nieuwe foto die aantoonde dat de schroeven nog steeds op hun plaats zitten, de botten nog netjes opgelijnd en m’n pols vrij van fracturen. Het akelige gevoel zal littekenweefsel zijn denkt de dokter, en de pijn in m’n onderarm komt door een flinke kneuzing. Hij herhaalde nog maar ns dat ik flink letsel heb opgelopen, ook al vind ik het allemaal nog best wel meevallen.

Opgelucht reed ik achter Ratty aan en bezocht ik het fatale strandje. Het blijkt een schitterende plek, sprookjesachtig mooi en inderdaad nogal uitdagend om goed te landen. Volgens Conrad deed ik het bijna goed, ik kwam net een paar metertjes te kort. Tja. Met Neva heb ik bedacht dat ik niet vlieg als een beginner of een intermediate, maar dat ik moet leren begrijpen wat het is om post-advanced te zijn. Meer dan tien jaar vloog ik op hoog niveau en kon ik de meeste omstandigheden goed of redelijke handlen. Dat zit nog steeds in m’n hoofd en in m’n spiergeheugen. Maar m’n lichaam is minder fit en sterk en ik heb heel veel minder recente vliegervaring dan tHet is oen ik nog een advanced piloot was. Het is superbelangrijk om wèl het zelfvertrouwen van een gevorderde piloot te behouden, en tegelijk m’n nieuwe beperkingen goed in de gaten te houden.

Het was een mooie dag om afscheid te nemen. Heerlijk weer, uren aan het strand. Dinsdagavond clubavond in het Beaches hotel, helaas zonder Harry en Karl en Mickey en anderen, maar in ieder geval waren Jamie en JOD er wel. Conrad landde net voor de pub toen wij weggingen, en als een handige kwajongen startte hij tussen de geparkeerde en rijdende auto’s door. Zojuist zie ik hem opnieuw starten van het veldje boven de oceanpool dat totaal niet op de windrichting ligt. Gelukkig is ie zo goed dat het weer lukt.