Excuses voor mijn rant van gisteren aan al die mensen die het echt wel goed bedoelen, ik heb na een dagje zelfmedelijden m’n positivisme weer terug. Want trots als een klein kind omdat ik helemaal zelf m’n prik gezet heb en mezelf gedoucht, deze ene keer dat de thuiszorg niet kon komen. Die thuiszorg, dat is een wonder. Er komt gewoon zeven dagen per week, de komende twee maanden, een allerliefste mevrouw om te douchen, aan te kleden en te prikken. Ik geloof dat m’n huisarts dat geregeld heeft, net als een verwijzing voor hulpmiddelen waardoor ik nu gratis een hoog-laagbed in de woonkamer heb, een rolstoel, een looprekje, en sinds vandaag de fantastische trippelstoel. Een soort kantoorstoel maar dan speciaal om je met één been voort te bewegen. Ik heb goeie krukken van de buurman en een douchezak van de buurvrouw. Ik ben door allerlei ambulances en een rolstoeltaxi overal naar toe gereden. Vanaf het moment van m’n ongeluk hebben zich dokters en plegen over me bekommerd en met een hele serie röntgenfoto’s en mri-scans houden ze in de gaten wat er onder al het gips gebeurt. Er zijn drie verschillende gipsen aangelegd en ik heb meer dan alle benodigde medicijnen gekregen. Ondertussen hebben buren, m’n moeder, vrienden en kennissen voor me gekookt, boodschappen gedaan, m’n spullen opgeruimd en m’n tuin gefatsoeneerd, en online kreeg ik zoveel lieve berichtjes dat ik er nog van bloos. Van verschillende kennissen die ervaring hebben met een tibiaplateaufractuur kreeg ik tips en bemoediging en als ik straks weer mag bewegen zal ik wel een fysiotherapeut vinden. Met andere woorden, het is waanzinnig gaaf hoe enorm het leed verzacht wordt met hulp en zorg. Ik ben er ontzettend van onder de indruk en het maakt de kans groot dat ik snel en goed herstel. Wat een zegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten