Ik ben inmiddels weer flink ziek van de talloze opmerkingen over stoppen met vliegen. Soms lollig bedoeld, soms veroordelend, maar altijd onleuk. En altijd van niet-vliegers. Vliegen is mijn leven en ik het is nogal pijnlijk om bovenop de ellende van een botbreuk en maandenlang gedwongen binnen zitten voortdurend te moeten aanhoren dat ik er beter mee zou kunnen stoppen. Ik probeer zo positief mogelijk te blijven en ik probeer een botbreuk met acceptatie en optimisme tegemoet te treden, maar het is niet zo dat ik er m’n schouders over ophaal. Het heeft een gigantische negatieve impact, juist ook omdat het mijn vliegen hindert. Niet alleen zolang m’n arm of been nog in het gips zit maar ook in de jaren daarna, doordat ik steeds banger ben waardoor m’n landingen bepaald niet verbeteren. Terwijl ik al m’n energie steek in het revalideren en ook mentaal en technisch er weer bovenop komen zijn geintjes over stoppen nogal ongepast.
Dergelijke opmerkingen worden waarschijnlijk niet gemaakt tegen mensen die botbreuken oplopen bij voetbal, hockey, skiën, paardrijden. Fietsen! Verschillende mensen hebben me laten weten dat zij ook eens een tibia plateaufractuur hebben gehad, allebei niet met vliegen. Niet-piloten projecteren hun angsten voor hoogte op ons en denken dan dat wat wij doen extreem is.
Deltavliegen en schermvliegen zijn gevaarlijke bezigheden, dat kan ik niet ontkennen. En ik ben een brokkenpiloot, ook duidelijk na zeven of acht landingsblessures. Maar ik heb in de afgelopen dertig jaar toch echt minder werkdagen verzuimd wegens ‘ziekte’ dan de gemiddelde ambtenaar. Omdat het vliegen mij fit en gelukkig houdt. Omdat mijn coördinatie, evenwicht en omgevingsbewustzijn beter ontwikkeld zijn dan bij mensen die niet sporten. Omdat ik gemotiveerd ben om zo snel mogelijk weer zo normaal mogelijk te bewegen, en ik me niet af laat schrikken door pijntjes.
Andere bezigheden zijn minstens zo gevaarlijk. Omdat er hoge snelheden dicht bij de grond bij komen kijken, omdat er allerlei externe factoren een rol spelen waarop een persoon zelf weinig invloed heeft. De drievoudig wereldkampioen streetskating vertelde me dat hij voor z’n dertigste al meer dan dertig fracturen had verwerkt. Hij was gaan vliegen om iets veiligers te gaan doen waar hij toch gelukkig mee kon zijn.
Nog gevaarlijker is het natuurlijk om niets te doen. Ik ben er vrij zeker van dat iemand die een hartaanval krijgt niet talloze opmerkingen hoeft te verwerken over z’n gewicht of z’n zittende beroep. Dat mensen tegen een kankerpatient niet leutig doen over gezond eten of minder alcohol drinken. Wie avond aan avond veilig op de bank voor de buis hangt loopt allerlei hele nare risico’s, maar moeten anderen daar dan op wijzen?
Botten breken kost mij veel pijn en verdriet maar ik probeer er maar het beste van te maken. Met heel veel steun van heel veel lieve mensen om me heen lukt dat ook goed. Laat ik daar m’n aandacht maar op richten en onleuke grapjes als vliegen voor m’n gezicht wegslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten