Pijn

Net toen ik besloten had om toch maar niet te proberen om te leren schermvliegen stuurde Nico me naar een instructeur die veel aandacht besteed aan groundhandling, en nog in de buurt ook. Ik herken z'n stem maar weet niet meer welk gezicht er bij  hoort. We babbelen uitvoerig over onze achtergronden en noden, als ie opeens vraagt of ik Koos ken. Ik ben zo van m'n stuk dat ik minuten lang niks uit kan brengen. Na meer dan veertien jaar! Als ik mezelf weer onder controle heb leg ik hem uit dat ik elke keer bij een ongeluk waar ik zou moeten gillen van de pijn, terugdenk aan de pijn die Koos mij deed en dan weet ik weer dat een gebroken bot of een gescheurde pees eigenlijk niks voorstelt, in vergelijking. Toch ben ik verrast dat het me kennelijk nog altijd zo enorm veel doet - ik denk steeds dat ik er nu toch wel eens overheen ben na al die tijd, maar kennelijk lukt het alleen doordat ik hem volledig uit mijn leven en herinnering ban. Helaas blijft ie maar oppoppen, vaak met de valse heks erbij. Nog altijd probeert zij mijn complete bestaan van me over te nemen: m'n man, m'n vrienden, m'n vliegen. Ik zeg tegen Max dat ik helaas een andere school zal moeten zoeken, of het schermvliegen helemaal moet opgeven, als ik het risico loop om m'n ex tegen het lijf te lopen. Bizar maar als de enige waarde van iemand is dat ik heftige pijn kan verdragen dan wil ik hem liefst nooit meer zien.

Het verdwijnen van een complete sector

 

Ik ging eigenlijk op m'n andere blog schrijven over mijn angst om democratie en recht te verliezen, maar ik ben zo ontzet over het nieuws dat Neva me vanmorgen vertelde dat dat toch even eerst moet. Airborne wordt opgedoekt. Shane en Ricky zijn al met pensioen, Rory zoekt ander werk, Russell doet alleen de school nog en mogelijk blijft er iemand het onderhoud van de trikes en gyrocopters verzorgen. Of niet. Wat er met Pelican airport zal gebeuren weet ik niet, ze hebben het eigenlijk pas net een paar jaar en volgens mij liep het eindelijk lekker met de ambulancehelikopter en parachutespringers.

Verschrikkelijk! Eerst raakten we de scholen kwijt, nu de ene na de andere fabriek. Aangezien ik mijn Fun nog tot ver na m'n eigen pensioen wil vliegen probeer ik op de valreep nog zijkabels en uprights te bestellen en misschien zelfs een nieuw doek, maar je zal zien dat ik een keer een hoekstuk kapot vlieg of een deuk in een leading edge. Het is geen groot risico met een Fun maar wel als je zeker weet dat schade niet meer te herstellen is.

Geen wonder dat iedereen gaat schermvliegen. Ik had net besloten om het risico niet meer te nemen, toen Nico me verwees naar een school hier vlakbij waar ik eindeloos groundhandling zou kunnen oefenen. Precies wat ik nodig heb dus laat ik er toch nog maar eens wat zweet aan wagen.