Net toen ik besloten had om toch maar niet te proberen om te leren schermvliegen stuurde Nico me naar een instructeur die veel aandacht besteed aan groundhandling, en nog in de buurt ook. Ik herken z'n stem maar weet niet meer welk gezicht er bij hoort. We babbelen uitvoerig over onze achtergronden en noden, als ie opeens vraagt of ik Koos ken. Ik ben zo van m'n stuk dat ik minuten lang niks uit kan brengen. Na meer dan veertien jaar! Als ik mezelf weer onder controle heb leg ik hem uit dat ik elke keer bij een ongeluk waar ik zou moeten gillen van de pijn, terugdenk aan de pijn die Koos mij deed en dan weet ik weer dat een gebroken bot of een gescheurde pees eigenlijk niks voorstelt, in vergelijking. Toch ben ik verrast dat het me kennelijk nog altijd zo enorm veel doet - ik denk steeds dat ik er nu toch wel eens overheen ben na al die tijd, maar kennelijk lukt het alleen doordat ik hem volledig uit mijn leven en herinnering ban. Helaas blijft ie maar oppoppen, vaak met de valse heks erbij. Nog altijd probeert zij mijn complete bestaan van me over te nemen: m'n man, m'n vrienden, m'n vliegen. Ik zeg tegen Max dat ik helaas een andere school zal moeten zoeken, of het schermvliegen helemaal moet opgeven, als ik het risico loop om m'n ex tegen het lijf te lopen. Bizar maar als de enige waarde van iemand is dat ik heftige pijn kan verdragen dan wil ik hem liefst nooit meer zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten