Vliegwiekend zonder te vliegen

Toen Shedsy z'n nek brak in Ager en iedereen zich afvroeg wat voor leven hij zou hebben als hij het uberhaupt zou overleven begon ik overal briefjes met een niet-reanimeerverklaring in te stoppen. Ook al zag ik via facebook dat hij er het beste van maakt en dat hij sinds z'n scheiding zelfstandig woont ook al is hij bijna volledig verlamd. Hij heeft het gebruik van anderhalve hand en een klein beetje armen, en alles boven z'n nek. Via facebook en af en toe een chat krijg ik weinig beeld van zijn dagelijks leven.

Maar nu was hij voor het eerst in deze zes jaar sinds zijn ongeluk als toerist op stap, drie dagen Amsterdam. Ik was sowieso erg blij om hem eindelijk weer eens te zien, mee te maken dat hij nauwelijks veranderd is,  z'n ontzettend aardige vriendin te ontmoeten. En in de loop van de afgelopen twee dagen begreep ik waarom mensen hem 'een inspiratie' noemen. Hij laat zich door niks of niemand vertellen dat hij iets niet kan, hij laat zich nergens voor tegenhouden, en wij mochten pas helpen als iets werkelijk, bewezen, onmogelijk bleek. Liever stopt hij elke twintig minuten om even uit te rusten dan zich te laten duwen. Liever gebruikt hij een gewone electrische fiets dan een scootmobiel. Het bijzonderst vind ik het geduld en de humor waarmee hij mij uitlegt hoe ik hem moet duwen of juist niet.

Toen ik 's nachts tegen belachelijk harde wind naar huis fietste, zestig kilometer met m'n rotte ruggetje, deed ik als Dave: gewoon een versnelling lager en rustig doortrappen. Om half drie 's nachts was ik thuis. De volgende dag terug naar Amsterdam om door de Jordaan te kuieren, herinneringen op te halen en Pari te vertellen dat hij echt goed was, en 's avonds naar Leiderdorp voor m'n lievelingskwajongens Ad, Jacques, Han en Bart. Weer over vliegen praten en opnieuw zonder weemoed, gewoon veel lachen en nagenieten.

De laatste dag van een compleet Hemelvaartswiekend op de grond nam ik een reispakzak van iemand over. Het zit er niet dik in maar ik hoop toch dat ik ooit nog weer eens met m'n Litesport naar Australie of Amerika reis. Het is nog niet voorbij...

Wiekendje Maillen

het vliegveld

 

Vrijdagavond met de buren naar Live on the beach '90's, supergezellig en niet achterlijk laat maar het was toch tegen enen voor ik in bed lag. Dat merkte ik toen ik naar Maillen reed, ik voelde me alleszins brak. Beetje jammer want het weer was fantastisch - vrijwel geen wind en veel thermiek, het enige risico waren de dustdevils. Wel gebroken thermiek maar ik draaide toch in een redelijke bel naar 1400 (Vincent en Klaartje zaten nog flink boven me). Alleen hoorde ik het geluid van straaljagers en ook al vermoedde ik wel dat het gewoon aan m'n helm of het achterlijk van m'n vleugel lag, ik vond het toch doodeng. Nou was ik ook brak dus, dus het was ook helemaal niet erg om gewoon naar beneden te draaien en de rest van de middag een beetje te keuvelen, krantje te lezen, af en toe een dolly op te halen. Daarmee heb ik wel de magic air van de avond gemist, jammer dan ik was al blij dat ik van de grond was geweest.
Vanmorgen haalde ik m'n complete krantenachterstand in en dan nog was ik als eerste opgebouwd en klaar op de start. Het woei best stevig en nogal uit het zuiden, cross op de baan dus, maar er zaten wel goeie momenten tussen dus ik lag toch weer als eerste klaar. Jo bracht me naar een enorme zachte bel waarin ik opnieuw naar 1400 draaide, maar toen ik 'm eenmaal kwijt was was het ook snel bekeken. Ik aarzelde even of ik al in zou gaan pakken maar het was nog vroeg en met die gemiste magic air van gisteren in gedachten leek het me een fijn plan om gewoon nog even opgebouwd te blijven. Dat bleek de juiste keuze want tegen vier uur was het superleuk. Niet overdreven makkelijk maar ook niet overdreven moeilijk, ik moest er echt een beetje voor werken maar langzaam langzaam kwam ik dan toch boven de duizend meter uit. Na drie kwartier was ik het kwijt en ik was ook echt moe, en met een ok landing rondde ik een erg leuk vluchtje af.
Tweehonderdvijftig kilometer naar huis in de hitte met files is dan weer minder maar thuis stond de buurman alweer klaar om me met m'n vleugel te helpen. Dat is dan toch weer zo mooi dat mijn dag niet meer stuk kan.

Dag twee Knoalkup

Het stelde allemaal niet veel voor misschien maar het was een eerste buitenlanding in Nederland in járen en goh wat was het weer leuk! Ik koppelde nog onder de 300 meter af, moest even zoeken en centreerde boven het veld alsnog een zachte brede bel die me uiteindelijk naar 600 meter bracht. Met het termieken was ik twee kilometer verderop gedreven, bewust want ik wilde het risico niet meer lopen om nog eens dwars op de baan te moeten landen. Dan maar liever in een ruim grasveld tussen de koeien. Overigens stond de wind tijdens m’n landing keurig uit het westen en de boer was niet zo blij dat ik z’n koeien had laten schrikken, maar toch. Ik zeulde m’n harnas door het hoge gras en de koeieflaters naar de weg, liet al m’n charmes op de boer los die te aardig was om boos te doen, en legde aan de verzamelde buren uit hoe een delta vliegt en hoe het instrument werkt en het harnas enz. Er fietsten nog een moeder en zoontje en nog een oudere heer speciaal langs om te vragen wat het was. En vlak voordat ik m’n basebar in zou pakken bood de boerin me een lift naar het vliegveld aan. Terug bij m’n vleugel kwam de buurman opnieuw naar buiten om me te helpen de vleugel op te laden en binnen de kortste keren was ik klaar.

Ik wilde nog een laatste poging wagen om de kabel te vinden maar behalve Michiels betweterige zoontje kwam er niemand mee. Dan maar oefenen in geduld, vijf zes reetjes opgejaagd, kievieten en ander moois gezien en gehoord en me er van verzekerd dat de kabel er echt honderd procent zeker niet ligt. ’s Avonds met de hele club naar een nieuwe tent in Sellingen, bijzonder geslaagd en heerlijk ouwe koeien ophalen. Erik van Keulen, Ad en Bart, Flip en Pien we hebben genoeg herinneringen. Het is wel een van de jammere dingen van het ouder worden, dat mensen van vroeger gewoon verdwijnen terwijl je er toch echt meerdere keren mee op vakantie was. Gelukkig zijn Connie en Rinus en Martin en Marjoleine en Cornelia en Coen en Fred er gewoon nog, ik ben niet helemaal alleen overgebleven.

Knoalkup 2022

Van vliegavonturen is eigenlijk geen sprake. Klokslag twaalf uur, opening van het window, gaf ik het gogogo aan Rinus die net had vastgesteld dat er al wat termiek zat. Inderdaad, op vierhonderd meter dreigde weer een lockout dus ik gooide los, zakte honderd meter en won ze zowaar weer terug. Maar daar bleef het toch bij en bovendien zat een fatsoenlijke landing er niet in. De wind stond dwars op de baan en ook nog vrij stevig zo te zien, dus na een snelle blik op het gemotoriseerde circuit voelde ik me toch genoodzaakt richting noorden te landen. Met zoveel publiek! Ik probeerde mezelf onzichtbaar te maken door aan m’n vleugel te sleutelen. Francois was zo aardig om me te helpen maar hij liet wel een moertje vallen waarvoor geen vervanging voorhanden is en het kostte een uur kammen door het gras voordat hij het ding weer terugvond. Op exact de plek waar we al twintig keer goed gekeken hadden.

Te snel probeerde ik het een tweede keer. De lucht was nu flink heftiger en Desiree sleept natuurlijk anders dan Rinus dus ja hoor, opnieuw moest ik veiligheidshalve losgooien. Toch vond ik geen fatsoenlijke bel en tien minuten later stond ik, met een bijna goeie landing deze keer, opnieuw op het veld. Verstandig als ik tegenwoordig ben besloot ik het in principe daarbij te laten want m’n nek doet toch flink zeer na al het gesjouw en gewhack van donderdag, maar ik liet m’n spullen wel staan just in case. Die case kwam er niet want eerst landde Martin omdat hij het veel te turbulent vond om te vliegen, toen legde Rinus een half uurtje de boel stil vanwege turbulentie, en ondertussen verloren we een kabel, crashte er iemand die een puist zijwind kreeg vroeg in z’n start, en was het eigenlijk veel te gezellig in de zon met alle uitzakkers.

M’n stappenteller bleef juichend vibreren omdat ik een tiental keren de dolly van het veld haalde en vervolgens anderhalf uur door een gierveld baggerde op zoek naar die verloren kabel. Die zal wel in mootjes gehakt zijn en ondergeschoffeld door de injecteermachine. Eenmaal terug op de camping was ik te hongerig om op beslissingen te gaan wachten dus ik roerde m’n potje warm, oefende nog even met m’n jongleerballen en nog voor het donker werd lag ik in m’n bedje. Vanmorgen werd ik wakker van zacht getik van de motregen, zoals voorspeld. Dat betekent een trage start vandaag en waarschijnlijk flink stabiele lucht. Opnieuw nog niet eens minimum distance.

Stadskanaal

Ik was bijna tè relaxed: het maakte me niet zoveel uit hoe laat ik zou starten, of ik thermiek zou vinden, m’n spullen zijn op orde en er was nauwelijks wind. Beetje draaierig dat wel en het gras op onze landingsstrook is erg hoog, maar er was ook een fijn ontspannen sfeertje en een knul die de dolly wilde halen. Pas toen ik op de dolly lag en de kabel aanhaakte kreeg ik een droge mond en een beetje trilhandjes, toch wat gezonde spanning dus. Genoeg voor een mooie gelijkmatige start en weer genieten achter Rinus, maar op zo’n driehonderd meter schoten we hard omhoog en seconden later dook Rinus de diepte in, dus ik gooide maar los in plaats van stoere pogingen om te blijven volgen. Ik vond die kneiterbel niet meteen en omdat we best ver van het veld zaten speerde ik meteen maar terug voor een bijzonder slechte landing. Even kleren uit, dolly halen, Cornelia wegstarten voor haar superblije eerste vlucht van het jaar. Tegen half vier sleepten we weer omhoog en Rinus bracht me een mooi end op weg naar de wolken. De bel waarin hij me afzette was makkelijk maar boven de 1500 meter kwam ik niet uit, terwijl de wolkenbasis toch nog een paar honderd meter hoger was. Het leek me een leuk plan om naar Vlagtwedde en terug te vliegen, een eerste mini-overlandje in jaren met alleen maar grote vlakke velden onder me en bovendien zag ik Michiel die richting op goed omhoog draaien. Ik vond het echter niet en bedacht tijdens het zoeken dat ik met mijn slechte landingen toch maar beter gewoon bij de windzak zou kunnen landen, liefst op de kortgemaaide baan als er niemand anders was. Zo gezegd zo gedaan en toen ik op vierhonderd meter bij de baan aankwam zag ik Martin dwars naar het noorden landen, en inderdaad stonden de vlaggen overduidelijk dwars op de baan. In pure ontkenning richtte ik me toch op een landing naar het westen, kwam neer met te weinig snelheid maar ik kon het uitrennen, maar nou voel ik m’n knietje toch wel. Toch nog niet helemaal genezen kennelijk.

’s Avonds in de pizzeria voelde ik vooral m’n nek. Ik ben niet meer gewend om een half uurtje met m’n helm op naar voren en naar boven te kijken denk ik, tjonge wat ben ik onfit zeg. Niet getreurd, het was gezellig, in m’n nieuwe tentje was het heerlijk warm en Rinus had de boiler gereset zodat er ook nog een hete douche voor me in zat. Vandaag de eerste dag van de Knoalkup, eens zien of ik het nu wel de moeite waard vind om weg te vliegen.