Ik was bijna tè relaxed: het maakte me niet zoveel uit hoe laat ik zou starten, of ik thermiek zou vinden, m’n spullen zijn op orde en er was nauwelijks wind. Beetje draaierig dat wel en het gras op onze landingsstrook is erg hoog, maar er was ook een fijn ontspannen sfeertje en een knul die de dolly wilde halen. Pas toen ik op de dolly lag en de kabel aanhaakte kreeg ik een droge mond en een beetje trilhandjes, toch wat gezonde spanning dus. Genoeg voor een mooie gelijkmatige start en weer genieten achter Rinus, maar op zo’n driehonderd meter schoten we hard omhoog en seconden later dook Rinus de diepte in, dus ik gooide maar los in plaats van stoere pogingen om te blijven volgen. Ik vond die kneiterbel niet meteen en omdat we best ver van het veld zaten speerde ik meteen maar terug voor een bijzonder slechte landing. Even kleren uit, dolly halen, Cornelia wegstarten voor haar superblije eerste vlucht van het jaar. Tegen half vier sleepten we weer omhoog en Rinus bracht me een mooi end op weg naar de wolken. De bel waarin hij me afzette was makkelijk maar boven de 1500 meter kwam ik niet uit, terwijl de wolkenbasis toch nog een paar honderd meter hoger was. Het leek me een leuk plan om naar Vlagtwedde en terug te vliegen, een eerste mini-overlandje in jaren met alleen maar grote vlakke velden onder me en bovendien zag ik Michiel die richting op goed omhoog draaien. Ik vond het echter niet en bedacht tijdens het zoeken dat ik met mijn slechte landingen toch maar beter gewoon bij de windzak zou kunnen landen, liefst op de kortgemaaide baan als er niemand anders was. Zo gezegd zo gedaan en toen ik op vierhonderd meter bij de baan aankwam zag ik Martin dwars naar het noorden landen, en inderdaad stonden de vlaggen overduidelijk dwars op de baan. In pure ontkenning richtte ik me toch op een landing naar het westen, kwam neer met te weinig snelheid maar ik kon het uitrennen, maar nou voel ik m’n knietje toch wel. Toch nog niet helemaal genezen kennelijk.
’s Avonds in de pizzeria voelde ik vooral m’n nek. Ik ben niet meer gewend om een half uurtje met m’n helm op naar voren en naar boven te kijken denk ik, tjonge wat ben ik onfit zeg. Niet getreurd, het was gezellig, in m’n nieuwe tentje was het heerlijk warm en Rinus had de boiler gereset zodat er ook nog een hete douche voor me in zat. Vandaag de eerste dag van de Knoalkup, eens zien of ik het nu wel de moeite waard vind om weg te vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten