Alweer dronken, nou ja dat gaat snel nu. Drukkend heet, dertig tot vijfendertig graden en humid, de hele dag op de berg en in de lucht hard werken en altijd te weinig eten. Een biertje en ik ben al van de wereld.
Om tien uur stond er al castellanus boven de ridge, om twaalf uur kregen we een serieuze bui over ons heen en de voorspelling was dat het zou kunnen overontwikkelen of toch juist inzakken. Geen idee dus. Toen het window geopend werd stond ik natuurlijk snel vooraan (is nogal standaard, ik ben meestal als een van de eersten de berg af) en we draaiden met een vijftal redelijk makkelijk naar wolkenbasis. Van daaruit richting startcirkel, we hoefden niet al te lang te wachten want het was nog acht kilometer vliegen en ik was pas drie kwartier voor de eerste start van de berg af. Maar goed ook want jeetje deze gaggle was wel heel anders dan gisteren zeg. Helemaal niet relaxed en ruim, maar juist eigenlijk gewoon doodeng. De bellen waren klein en ontzettend fel, de wolkenbasis was totaal niet plat dus af en toe zat je toch echt dik in een wolk terwijl iemand naast je nog driehonderd meter door kon draaien. Soms draai je een kwart en ineens knalt er iemand van onder je voor je neus langs, of je vliegt een stukje rustig rechtuit en de lucht gooit je met gigantische kracht op je kant. Heftig! M’n stemming was ook niet goed, moeilijk te definieren maar het was niet goed.
Ik verloor natuurlijk weer veel te veel hoogte dus tijd met m’n start, moeizaam terug naar de wolken gekrabbeld en daardoor hobbelde ik weer achter de meute aan. Voorbij de startberg kwam ik Christine weer tegen, leuk en bovendien draait ze harstikke goed dus het is ook echt een hulp. Hans had ons gewaarschuwd om vooral goed hoog te blijven bij het eerste keerpunt. Voor ik de oversteek maakte tankte ik maximaal ook al regende het flink op m’n helm en vleugel tiktiktik en recht vooruit ontwikkelde zich een grote vertikale cumulus. Onder me kwamen de eersten al terug van het keerpunt, een aantal zakte eruit dus ik was extra gewaarschuwd. Direct na het keerpunt dus niet omdraaien en tevergeefs proberen om hoogte te maken bij de ridge waar ik vandaan kwam, maar doorvliegen en proberen langs de Weissensee iets te vinden. Anderen die hoger aankwamen dan ik lukte het, maar mij (en een paar anderen die ook zo laag zaten) niet meer. Ik zat enorm te wachten op vogels, tot nu toe ben ik gewend dat ik indien nodig vaak gered word door vogels. Ze kwamen ook, maar draaiden te dicht bij de berg en gingen te langzaam omhoog, en bovendien zat ik inmiddels zo laag dat het toch tijd werd me op een landing te gaan concentreren. Helaashelaashelaas. In m’n landing nog wel gauw even het keerpuntje meegepakt, ik kon het niet laten, en vervolgens een belachelijke overshoot gemaakt die totaal niet nodig was maar er was gelukkig niemand om het te zien.
Ik was net ingepakt toen het busje van de wedstrijdorganisatie, volgeladen (dus op weg terug naar de camping) langskwam en ik mocht nog mee. Fijn. Effe een paar baantjes in het meertje gezwommen, douchen, biertje en nu in de zon m’n stukje schrijven, het is allemaal wel vol te houden. Straks gaan Christine en ik eten want Hans staat natuurlijk op goal dus die eet daaro. Hans en Christine hebben ontzettend goed voor me gezorgd, het team ook trouwens. Erg fijn om zulke mensen om me heen te hebben. Zoveel gebaren blikken opmerkingen die steun geven, dat is goud. Maar het blijft belachelijk moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten