verbeteringen

Eén van de mooiste dingen van het vliegen, en zeker van het wedstrijdvliegen, is dat je eindeloos kan zitten puzzelen om te achterhalen waar je fouten zitten, hoe je het beter kan doen, en dat er piloten zijn die de kennis en ervaring hebben om mee te denken en die ook willen helpen. Uren praten over uitzakken, hoe komt het, wat kan je eraan doen? Is het mentaal, is het technisch, hangt het samen met m’n stijl? Is later starten een optie, of mediteren, of werken aan m’n techniek?
Die van gisteren begreep ik echt niet, opnieuw start ik juist beter dan anderen, dan mis ik één slag, en vervolgens ploeter ik nog een half uur onder starthoogte totdat ik er gefrustreerd en doodmoe uitzak, terwijl de mensen die samen met mij in dezelfde bel zaten omhoog schroeven en de taak uitvliegen. Wat ik in ieder geval weet is dat het belangrijk is om zelfvertrouwen te hebben, en dat verlies ik heel snel met dit continue ge-eikel.
Maar met Ropje en vanochtend met Hans ben ik er uiteindelijk geloof ik wel achter hoe het zit. Ik heb een aardig beeld van de bel, weet waar die is en hoe die eruitziet. Waar ik helemaal geen flauw idee van heb is mijn eigen positie en beweging ten opzichte van die bel. Hoe groot is m’n cirkel, hoe steil is m’n bank? Beweeg ik met de bel mee als die shifty is, of draai ik steeds op dezelfde plek? Geen idee en daar zal ik dringend aan moeten werken.

En: m’n techniek is middelmatig. Ik gebruik de lift niet erg efficiënt, en presteer dus het beste als de bellen vet en ruim en regelmatig zijn. En met m’n laminar, die te groot voor me was, werd m’n slechte techniek gecompenseerd door het grote vleugeloppervlak. Maar nu ik een kleinere vleugel heb (waar ik toch wel erg blij mee ben) zal ik toch echt fatsoenlijk moeten leren draaien.

Eén van de eerste starts op Greifenburg verknalde ik, bottombar bijna over de grond, uit nonchalance en haast. Die schrik was wel een goeie les en m’n daaropvolgende starts zijn weer prima. Gisteren was dat nodig ook, we stonden op Aspres west met een zwakke noordwestenwind. Uitstekende start wel en de vaantjes wezen soms ook leuk onze richting op, maar het zag er toch tricky uit. Toppers die voor mij startten moesten ontzettend ver doorlopen voordat ze loskwamen, dus ik wist dat het echt perfect moest zijn anders kon het heel erg slecht aflopen.
Mijn starts zijn inmiddels weer helemaal ok, maar nadat ik uitgezakt was (alwéér) werd gemeld dat Erik op de start gecrasht was. Hij zag er behoorlijk gekreukeld uit en ik bracht ‘m naar het ziekenhuis van Gap, een bekende weg inmiddels. Het was wel erg druk daar, vervelend natuurlijk om zo lang te moeten wachten maar het geeft ook maar weer aan hoe relatief het gevaar van zeilvliegen is. De anderen die binnenkwamen waren waarschijnlijk gewond geraakt bij vechtpartijen, auto-ongelukken en doe-het-zelven.

Vandaag met een mooie zuidenwind een taak vanaf de Chabre, maar vlak voor de start open zou gaan werd er gecancelled vanwege de dreiging van onweer. Ik zat toch al naar de ontwikkeling te kijken en ik draaide me al om naar de camping voordat het bericht over de radio doorkwam. Dan maar weer salto’s maken in het zwembad, flirten en blog schrijven.
Van m’n avonturen bij de waterval staat een video op de blog van de wedstrijd: http://chabre2009.blogspot.com/2008/06/video-what-pilots-do-when-its-windy.html

Dag 1 pre WK

Vandaag had dè dag moeten worden. Schitterende lucht, relaxed opbouwen en starten op de Longeagne, en ik voelde me fit en goed gefocust. Het ging ook meteen perfect, ik draaide rustig omhoog, moest nog een paar minuten in de gaggle wachten op de startgate en stak met de eersten mee op koers. Al snel zaten we bij de Pic de Bure, altijd een groot doel van mij geweest. Zo makkelijk, zo simpel. Ik bedacht tijdens het draaien dat het geweldig is, een paar jaar geleden was dit nog vrijwel onhaalbaar en nu vlieg ik er zo eventjes naar toe. Ik hoopte vandaag goal te halen, het zat er zeker in, maar als het niet zou lukken dan toch minstens voor het eerst het Lac Serpanson (spelling?) oversteken.

Na het eerste keerpunt kwam ik wat laag op de volgende riggel aan, maar ik maakte me nog geen echte zorgen want boven de top draaiden er een paar en ver onder mij was ook iemand aan het zoeken en draaien. Ik kon redelijk makkelijk indraaien en zag die lage vleugel snel naar me toe komen. Koos. Hij termiekt heel veel beter dus in no time haalde hij me in, hij zwaaide. M’n reactie was vertrouwd, gewoon, blij, mijn geliefde. Pas een halve cirkel later begonnen de tranen te prikken, kwam de realisatie dat m’n automatische reactie niet past.

Ik maakte er een zootje van, Koos toonde aan dat er een goeie bel tot wolkenbasis was en ik zat er al in ook, maar ik wist ‘m toch te verliezen. Ik blijf conservatief dus begon al vrij hoog richting landingsterreinen te glijden. Op m’n circuit hoorde ik het piepje dat aangeeft dat ik het tweede keerpunt pakte, even later stond ik met drie andere sukkels op de grond. Verschrikkelijk verschrikkelijk teleurgesteld.

Maar ik zal proberen me te herinneren hoe mooi de Pic de Bure is.

oefendagen

Ik wilde alweer helemaal blij schrijven over de zon en hoe schitterend het hier is en hoe heet en droog en prachtig, maar vanmorgen hangt er weer een laag stratus en het is fris. Gisteren gelukkig wel een beetje gevlogen hier in Laragne, maar ik was wel verschrikkelijk moe van nachten te weinig slaap en vergeten lunch mee naar boven te nemen. Na een slechte start knapte m’n harnasrits open, eigenlijk viel het nog wel mee hoe rottig dat dan vloog maar het idee dat je met je volle gewicht op een klein gespje hangt is toch weinig comfortabel. Bovendien heb ik me gedwongen om te oefenen met het gepiep en gefluit van de McCready-functie, en om de radio niet meteen uit te draaien toen er druk werd gecommuniceerd. En dan was het ook nog eens niet zo’n heel makkelijke dag, de termiek was af en toe hevig maar lang niet op alle hoogtes, de bellen waren ver uit elkaar en het plafond zat op 2200 meter. Afijn, dat alles bij elkaar maakte dat ik me op het noordlandingsterrein uit liet rotoren, dom.

Ik probeer niet negatief te denken en mezelf niet om de oren te slaan, maar jeetje wat presteer ik slecht zeg. Stiekem denk ik dat dat komt omdat m’n hart er niet in ligt, m’n hart ben ik kwijt, vandaar. Maar tegelijk vind ik het waardeloos om altijd maar excuses te verzinnen, iets de schuld te geven. Lastig, want als ik geen verklaringen zoek voor m’n fouten, dan moet ik onderkennen dat ik gewoon een slechte piloot ben, zonder talent. Ook niet goed, geen zinnige manier om het beter te gaan doen.
Ik probeer dus maar blijmoedig te genieten van de veel te korte tijd die ik dan wel in de lucht ben, en mezelf voor te houden dat het een volgende vlucht, een volgende wedstrijd, misschien wel weer goed zal gaan. Ik neem me voor om harder te vechten, beter op te letten, sneller te vliegen. Maar voorlopig zak ik er elke keer uit, scoor ik dagelijks als laatste, en maak ik de ene na de andere fout.
Nu eerst ontbijten (nou ja, ik ontbijt altijd om half zeven, dit is het dagelijkse tweede ontbijt) met Hans. Dan eens kijken wat de Dutchies doen. Ze zijn weg, ik weet niet waarheen want ik probeer mezelf dan wel niet buiten de groep te plaatsen maar het valt me toch echt niet mee om continu geconfronteerd te worden met

EK afgelopen

Hoofdpijn, zon, ik ben laatste maar niet getreurd heb toch een paar leuke vluchten gemaakt. Nou op de loer liggen voor de wasmachine, prijsuitreiking, morgen naar Laragne.

vg = variabele geometrie, het is een touw waarmee je de hoek van je vleugel verandert zodat ie sneller maar moeilijker bestuurbaar wordt.
wingovers zijn een soort halve loopings.

Ongeluk

We waren gisteren allemaal blij dat er eindelijk weer een echte taak kon worden gevlogen. Maar kort achter de startgate is Ricchi verongelukt. Getumbled en slecht neergekomen. Het gebeurt bijna nooit, en als het gebeurt komt de piloot er heel vaak nog genadig vanaf, maar niet altijd. Het leek me een leuke vriendelijke jongen, Jerommeke noemden we hem. Hij was zichtbaar dolgelukkig met z’n baby. Had voor het eerst z’n gezin mee naar een wedstrijd. Het is lastig om emoties en gedachten te ordenen. De Zwitsers zijn er natuurlijk totaal kapot van, de tien piloten die het gezien hebben, hebben het er ook moeilijk mee, zijn vrienden, wij, willekeurige medepiloten. Je weet niet of je eigenlijk wel kan lachen, over iets anders praten, of je nog wel moet willen doorvliegen. En natuurlijk, altijd, de theorieën. Ikzelf denk dat dit het meest onvermijdbare ongeluk was dat ik ooit heb meegemaakt. Niemand deed iets verkeerd, niets was te voorkomen geweest. Het bewijst dat de lucht hier op plaatsen bijzonder venijnig kan zijn, dat vliegen een serieus risico met zich meebrengt. Natuurlijk ben ik bang. Ik maak alleen steeds opnieuw de afweging of ik dit risico wil nemen, en steeds opnieuw weet ik dat ik niet zonder vliegen kan, wil. Als dit m’n leven kost, tja, het ìs ook m’n leven. Anderen denken dat hij altijd met vol vg vloog, zelfs in de hevige turbulentie waar ze zaten. Z’n sprogs stonden kennelijk niet bijzonder hoog, net deze wedstrijd heeft Dennis alle sprogs gemeten dus dat kan met zekerheid worden vastgesteld. Of dat hij z’n chute nog had kunnen gooien als hij niet zo laag had gezeten, omdat we gisteren voor het eerst een hoogtelimiet hadden bij de startgate. Het voordeel van zulke theorieën is dat het een illusie van controle geeft. Ìk termiek niet met vol vg, ìk vertrek uit de turbulentie als het te gek wordt, ìk stem tegen een nieuwe regel die een hoogtemaximum invoert. Maar het blijft een feit dat de lucht onzichtbaar is en dat we pas ontdekken hoe woest en wild het is als er iemand over de kop gaat. Het blijft een zekerheid dat mensen fouten maken, risico’s nemen, in een wedstrijd de snelste willen zijn. Ik was gisteren enorm uitgezakt, slechte draaitechniek en bangigheid. Kan best dat die schijterigheid me af en toe gered heeft, zal ik nooit weten. Ik weet wel zeker dat ik altijd spijt heb van het uitzakken, dat ik de rest van m’n leven zal blijven proberen om langer, verder, hoger te vliegen.

Bergwandeling

Het regent hard lang en koud. In m’n voortent ligt een grote plas water en in m’n binnentent is alles klam nat. Dat wordt een dagje hoppen van de voortent van Hans en Christine naar de kroeg, met tussendoor wat spelletjes bij de Frenchies of eventueel bij de Britten. Als ik maar niet meer hoef te lopen. Gisteren zijn we een berg opgelopen en helaas ook weer af, en nou heb ik weer een ontsteking in m’n meniscus. Na zes uur lopen had ik zo’n pijn dat ik alleen nog maar voetje voor voetje en met twee stokken verder kon. Dat duurde te lang dus ik werd op Laurents en Fabios schouders gehesen (Fabio is een stuk kleiner dan Laurent) en in de regen glibberden we zo gedrieën de grindmodderpaden naar beneden.
Toch was het de moeite waard. Het was natuurlijk schitterend, zelfs in de wolken. Enorme watervallen, een mistig meertje op de top, weelderige plantengroei, rotsen. Halverwege de klim een chalet met een vriendelijk kaasboertje waar we bij de kachel konden lunchen. Twee schnapps na, niet handig maar wel lekker. Maar ook weer leuk om een paar piloten wat beter te leren kennen. Mario Alonzi is echt mijn held, en Laurent Thevenot ken ik al, ook een bijzonder aardige jongen. Maar ik heb eigenlijk pas voor het eerst echt met Fabio gekletst, en met Carol Tobler. En zowaar Antoine Boisselier aan het glimlachen gekregen.

EK

We hebben alweer heel wat meer gevlogen dan ik donderdag verwachtte. Gisteren een taak van 105 km, prachtig weer maar ik zakte er na dertig km toch uit. Vanaf de start tot het eerste keerpunt ging het geweldig, rustigjes omhoog geschroefd tot wolkenbasis, de basis was een paar honderd meter hoger dan voorspeld en we hadden genoeg ruimte om in drie of vier gaggles te wachten tot de start. Om tien over één, de eerste startgate, gleden we met honderd man allemaal tegelijk naar het keerpunt. Schitterend gezicht. Ik kwam vlak achter de eerste groep hoog boven het keerpunt aan, bedacht al dat ik vandaag wel eens een mooie lange vlucht zou kunnen gaan maken, maar terug tegen de wind in viel het toch erg tegen. De eerste bel die ik pakte was erg turbulent dus ik schoof een stukje op, maar daarna lukte het niet meer ergens in te centreren. Ik zakte uit op de camping en begin de wedstrijd daarmee als 92^e, maar ach het was geen slechte vlucht. De sprogs ook een stuk omlaag gedraaid, hopelijk gaat het morgen wat beter dan als het turbulent is.

Vandaag zag het er schitterend uit maar de voorspelling was erg slecht. Er werd geen taak uitgezet, we hadden nog wel tijd om even te vliegen maar er werd gewaarschuwd voor hevig onweer dat ersnel aankwam. Ik startte snel en wilde ook landen voordat de hele meute tegelijk naar beneden kwam, en dat ging prima. Pas een uur of twee later barstte het echt los. Morgen wordt waarschijnlijk ook slecht, daarna hebben we weer kansen.

Greifenburg

De weersvoorspelling voor de komende week is echt naadje, en Paul en ik reden gisteren met de Alpen gelijk de regen in. Ik wist niet hoe snel ik m’n tentje op moest zetten (6 minuten) om alles droog te houden, maar uiteindelijk klaart het een beetje op en misschien kunnen we zelfs wel vliegen vandaag.

Een heel kort vluchtje gemaakt, net genoeg om even m’n spullen in orde te maken en natuurlijk m’n voeten van de grond, altijd goed.

De avond hebben we bij Merlin gewaakt, het zou ieder moment over kunnen zijn. Het kan ook nog een paar weken duren. Als hij hier dood gaat wil Hans hem graag in een bos begraven, dat snap ik maar het is een grote hond dus dat wordt een heel grote kuil, ik denk niet dat dat met een paar schepjes te doen is.

Vanmorgen ruzie met m’n internetverbinding, dat lukt niet. Zelfs Ropje krijgt het niet voor elkaar. Laatste hoop is de kok, die schijnt er slim mee te zijn. Als het niet lukt wordt dit een heel erg lang blog in één keer.

Geen vliegweer

Zo weer eens ouderwets een halve dag lopen sjouwen en rijden voor niks, terug naar de beginjaren. Tot gisteravond laat nog zitten twijfelen, Stadskanaal Bruinehaar of Moergestel, of helemaal niet vliegen want komende twee maanden zal ik wel genoeg lucht krijgen. Maar het is wel een goeie voorbereiding om nog even te zien of alle spullen in orde zijn (nou ja chute niet gevouwen maar die zal ik niet nodig hebben hoop ik) en m’n nieuwe compeo instellen. Maar bij Rotterdam veranderde de lage wolken steeds meer in regen, ik kon op m’n vingers natellen dat het geen recordvluchten zouden worden vandaag. Ik ben dus onverrichterzake weer naar huis gereden, gelukkig zag Theo me stuntelen en gaf hij een handje bij het terugleggen van de vleugel.
De rest van de dag lekker lezen, heerlijk!