oefendagen

Ik wilde alweer helemaal blij schrijven over de zon en hoe schitterend het hier is en hoe heet en droog en prachtig, maar vanmorgen hangt er weer een laag stratus en het is fris. Gisteren gelukkig wel een beetje gevlogen hier in Laragne, maar ik was wel verschrikkelijk moe van nachten te weinig slaap en vergeten lunch mee naar boven te nemen. Na een slechte start knapte m’n harnasrits open, eigenlijk viel het nog wel mee hoe rottig dat dan vloog maar het idee dat je met je volle gewicht op een klein gespje hangt is toch weinig comfortabel. Bovendien heb ik me gedwongen om te oefenen met het gepiep en gefluit van de McCready-functie, en om de radio niet meteen uit te draaien toen er druk werd gecommuniceerd. En dan was het ook nog eens niet zo’n heel makkelijke dag, de termiek was af en toe hevig maar lang niet op alle hoogtes, de bellen waren ver uit elkaar en het plafond zat op 2200 meter. Afijn, dat alles bij elkaar maakte dat ik me op het noordlandingsterrein uit liet rotoren, dom.

Ik probeer niet negatief te denken en mezelf niet om de oren te slaan, maar jeetje wat presteer ik slecht zeg. Stiekem denk ik dat dat komt omdat m’n hart er niet in ligt, m’n hart ben ik kwijt, vandaar. Maar tegelijk vind ik het waardeloos om altijd maar excuses te verzinnen, iets de schuld te geven. Lastig, want als ik geen verklaringen zoek voor m’n fouten, dan moet ik onderkennen dat ik gewoon een slechte piloot ben, zonder talent. Ook niet goed, geen zinnige manier om het beter te gaan doen.
Ik probeer dus maar blijmoedig te genieten van de veel te korte tijd die ik dan wel in de lucht ben, en mezelf voor te houden dat het een volgende vlucht, een volgende wedstrijd, misschien wel weer goed zal gaan. Ik neem me voor om harder te vechten, beter op te letten, sneller te vliegen. Maar voorlopig zak ik er elke keer uit, scoor ik dagelijks als laatste, en maak ik de ene na de andere fout.
Nu eerst ontbijten (nou ja, ik ontbijt altijd om half zeven, dit is het dagelijkse tweede ontbijt) met Hans. Dan eens kijken wat de Dutchies doen. Ze zijn weg, ik weet niet waarheen want ik probeer mezelf dan wel niet buiten de groep te plaatsen maar het valt me toch echt niet mee om continu geconfronteerd te worden met