Dag 1 pre WK

Vandaag had dè dag moeten worden. Schitterende lucht, relaxed opbouwen en starten op de Longeagne, en ik voelde me fit en goed gefocust. Het ging ook meteen perfect, ik draaide rustig omhoog, moest nog een paar minuten in de gaggle wachten op de startgate en stak met de eersten mee op koers. Al snel zaten we bij de Pic de Bure, altijd een groot doel van mij geweest. Zo makkelijk, zo simpel. Ik bedacht tijdens het draaien dat het geweldig is, een paar jaar geleden was dit nog vrijwel onhaalbaar en nu vlieg ik er zo eventjes naar toe. Ik hoopte vandaag goal te halen, het zat er zeker in, maar als het niet zou lukken dan toch minstens voor het eerst het Lac Serpanson (spelling?) oversteken.

Na het eerste keerpunt kwam ik wat laag op de volgende riggel aan, maar ik maakte me nog geen echte zorgen want boven de top draaiden er een paar en ver onder mij was ook iemand aan het zoeken en draaien. Ik kon redelijk makkelijk indraaien en zag die lage vleugel snel naar me toe komen. Koos. Hij termiekt heel veel beter dus in no time haalde hij me in, hij zwaaide. M’n reactie was vertrouwd, gewoon, blij, mijn geliefde. Pas een halve cirkel later begonnen de tranen te prikken, kwam de realisatie dat m’n automatische reactie niet past.

Ik maakte er een zootje van, Koos toonde aan dat er een goeie bel tot wolkenbasis was en ik zat er al in ook, maar ik wist ‘m toch te verliezen. Ik blijf conservatief dus begon al vrij hoog richting landingsterreinen te glijden. Op m’n circuit hoorde ik het piepje dat aangeeft dat ik het tweede keerpunt pakte, even later stond ik met drie andere sukkels op de grond. Verschrikkelijk verschrikkelijk teleurgesteld.

Maar ik zal proberen me te herinneren hoe mooi de Pic de Bure is.