Het is best raar, wedstrijdvliegen. Ik zie er niet uit, zit onder de blauwe plekken (landing in de distels), al m’n nagels zijn inmiddels afgebroken en smerig, ik ben gekleurd als een zebra met m’n witte sokken korte broek top en hoed. Alles doet pijn van overbelasting en vermoeidheid. Het is oncomfortabel, zweten en bibberen en pijn in je rug en nek en dorst en een volle blaas, uren in de auto met een houten reet of uren wachten in een veld met gemene mieren en te weinig water. Het kost een fortuin, slokt alle vrije tijd op, beperkt m’n sociale leven. Prestatiegericht vliegen is eigenlijk zonde, ik vergeet soms om te genieten en ik scoor niet eens. En toch wil ik niks anders. Wedstrijden geven de motivatie om alles op alles te zetten voor die ene vlucht waar alles bij elkaar komt, alles klopt. Ik hang op 4000 meter met het mooiste landschap onder me, alles is bereikbaar. De lucht is koel, een adelaar komt naast me vliegen en bekijkt me goed voordat hij achter een wolk verdwijnt. Ik lig in m’n harnas en voel de bewegingen van de lucht. Het moment is de eeuwigheid.
En dan natuurlijk ook: no pain no gain. Het is pas leuk als het moeite kost. Recreatief rondfladderen doet me niet zo heel veel, het verveelt en ik ga nooit tot het gaatje. Toch starten terwijl m’n armen aanvoelen alsof er met een moker op is geslagen. Terwijl het hard werken is om netjes achter de tug te blijven in de pittige turbulentie van wind en dusties. Tien ibuprofens naar binnen werken omdat de tranen anders over m’n wangen rollen van de pijn. Langer in een gaggle blijven dan ik eigenlijk durf, opletten, een uitwijkmanoevre uit m’n tenen halen. Mezelf na drie uur moed inpraten: if it wasn’t a task we would call it an easy. Minuten lang staan te shaken na m’n landing, voordat ik in staat ben om m’n harnas in te pakken en m’n vleugel op te tillen. Met trillende handjes de coördinaten intiepen en even checken waar ik eigenlijk sta, de kick van een mooie afstand. Als ik weet dat ik echt m’n best gedaan heb, maakt het niet uit of ik op goal sta. Het was gewoon supergaaf om er alles uit te halen en misschien beter te vliegen dan een ander, of nog mooier beter te vliegen dan vorig jaar.
Nog twee dagen, dan vakantie bij de Bogong cup.
Zaterdag
Shit gisteren de hele dag niks gedaan en toch nog vergeten om Brians muziek te rippen. Hij heeft meer dan honderd jaren ’70 disco cd’s bij zich, ideaal voor de lange retrieves.
Het is blauw, dat wordt weer vliegen vandaag jippiiiieeee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten