17 januari 2009
Ziek
Het ideale van deze Australische wedstrijden is dat het ver weg is, ik kan gewoon vliegen en plezier hebben. Maar ik had het met Mart over de kernploeg en tja dan achtervolgt de ellende me toch nog. Ik ben kennelijk uit de kernploeg gezet maar niemand heeft het fatsoen gehad om mij te vertellen dat ik er niet meer in zit. Dubbele pijn, ik vlieg de womens worlds dus ik hoor gewoon in de kernploeg, en de manier waarop en de reden waarom (tenminste, ik vermoed dat ik er vooral uitgezet ben omdat Koos van me af wil) is verschrikkelijk pijnlijk. Het was een nacht vol nachtmerries en kotsen, misschien kwam het ook van de lemon pie of Cameron heeft me besmet met z’n griep. Hij is al een paar dagen echt ziek en ik voel me vandaag dus ook compleet leeg, energieloos. Brandende maag en bibberende handjes. Waardeloos, maar het was wel de eerste vliegbare dag met een mooie taak en prima lucht, dus ik ging natuurlijk toch mee naar de start. Ik zakte bijna door m’n knieën op de start maar meestal werkt een vlucht medicinaal, ik voel me vrijwel altijd beter als ik eenmaal vlieg. Vandaag niet. Ik zakte er bijna uit, had er weinig zin in om op het beruchte bomb out field van Mystic te landen, krabbelde weer omhoog en zat op de startcirkel eigenlijk heel goed. Hoog, in stevige termiek, in het midden van het veld. Alleen m’n armen waren pulp, ik had oprispingen en de termiek was behoorlijk bokkig. Ik durfde ook niet te dicht tegen Buffalo aan te kruipen omdat de wind enigszins over de back kwam, maar ik zat op ridgehoogte en had zeker een flink stuk door kunnen vliegen. Vrij plotseling besloot ik om dat niet te doen, ik koos één van de twee landingsterreinen waar al een vleugel stond en cirkelde lamlendig naar beneden. Ik was wel nieuwsgierig bij welke piloot ik ging landen, ik zag dat het een Airborne vleugel was. Het bleek Cameron te zijn waar ik bij landde, nog zieker dan ik. Ik ben bereid om alles te slikken wat nodig is om morgen weer fit te zijn, verdorie ik ging zo goed. Nou ja ik ben zelfs te slap om me er echt druk over te maken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
He die Hadewych,
BeantwoordenVerwijderenNet toen ik me afvroeg hoe het echt met je is lees ik deze blog. Sterkte. Esther
He thanks het gaat wel hoor alleen blijft het pijn doen, veel, en blijven er nieuwe rottige verrassingen komen. Tja, het helpt allemaal wel om te zien dat Koos bepaald niet zo leuk is als ik dacht.
BeantwoordenVerwijderen