Woensdag werd gecancelled vanwege het weer, vrijdag is een rustdag vanwege de begrafenis van Missy, dus het zat er dik in dat we donderdag een megataak zouden krijgen. 270 km. Keiharde wind, blauwe lucht, plafond op 1500 meter. Bobby zette me mooi in een belletje af, en ik draaide meteen met de gaggle mee. Na twintig minuten op en neer jojoen en constant stress van mensen die niet duidelijk binnendoor of juist buitenom wilden, onduidelijke kernen, langzame lift, wist ik zeker dat als ik nog langer in de gaggle zou blijven er uiteindelijk een botsing van zou komen. Ik moest kiezen, terugsteken naar de paddock en herstarten, of op hoop van zegen op koers gaan. Omdat we al zo ver weg waren gedreven deed ik dat laatste, maar er was niks meer. Tweehonderd meter voor de startcirkel landde ik en nog voordat ik m’n rits dicht had was Brian er al om me terug naar de paddock te brengen. Inmiddels was Cameron ook uitgezakt dus het leek mij het handigst als Brian de voorste piloot zou chasen in plaats van op mij te wachten. Als Blenkie of Phil goal zou halen zouden we allemaal het snelst thuis zijn als ze meteen in de auto konden springen en mij dan op de terugweg oppikken. Maar nee, de jongens zijn een pietsie overbezorgd om mij, wat wel heel lief is, dus er werd wel degelijk op me gewacht.
Ik startte de tweede keer heel alleen, iedereen was weg, ingepakt of uitgezakt. Zelfs de leerlingen waren klaar, het waaide veel te hard voor hen. Blano sleepte me naar de maan, superdeluxe ook al is het een aanslag op biceps en handen om zo lang achter een tug te hangen. Op 1500 meter zwaaide hij me af en had ik de hele grote lege lucht voor mij alleen. Mooi zo, kan ik met m’n ogen dicht termieken dat komt goed uit op zo’n lastige dag. Laag vond ik nog een paar belletjes, het leken eigenlijk meer dustdevils. Erg violent en grillig zonder dat ik nou echt serieus hoogte won. De teammaten begonnen iedere keer te praten net als ik een piepje vond, en m’n radio werkt niet goed dus ik moest zien te centreren terwijl er een gillend varken in m’n oren zat. Dat hielp niet dus zesenveertig kilometer later stond ik weer aan de grond, au auwend van de pijn in m’n borstspier. Brian en Camo kwamen alweer aanrijden voordat ik goed en wel was ingepakt, en we reden naar Dubbo om Blenkie op te pikken. Phil stond op goal, ik heb hem nog niet eerder zo blij gezien.
Scores: http://www.moyes.com.au/Forbes2009/Results/Results.aspx
Vluchten: http://xc.dhv.de/xc/modules.php?name=leonardo&op=list_flights&pilotID=0_3047&year=0&country= (klik op het wereldbolletje rechts van een vlucht om de track te zien. Startplaats was niet Manilla maar tja dat verzint de OLC volautomatisch)
Oz report (echte taakverslagen): http://ozreport.com/blog.php
Geen opmerkingen:
Een reactie posten