Buizerd

Vliegen is duur, maar soms toch een stuk goedkoper dan niet-vliegen. Gisteren een dagje sjoppen met Lon, die zie ik tenslotte bijna nooit meer. Erg gezellig maar tjee ik ben zowat failliet aan de rokjes en truitjes. Vandaag waren de weersvooruitzichten nog ietsje beter dan gisteren, en het was ook niet duidelijk of Bruinehaar of Moergestel beter zou zijn. Moergestel is wel veel dichter bij en meestal gaat het starten ook sneller, op een mooie dag kan je in Bruinehaar uren wachten voor je aan de beurt bent. Inderdaad, om twaalf uur kon ik als eerste de lucht in. Het was nog te vroeg dus twintig minuten later stond ik weer aan de grond. Daarna volgden een paar kabelbreuken en kabels over hekjes enzo, het was een lam dagje. Ondertussen groeiden er grote cumulus boven ons en de parapenters bleven af en toe lang hangen. Om twee uur weer gestart, en met een mooie bel tot duizend meter gedraaid. Er stond wel een behoorlijke wind en ik besloot om terug te steken. Ik had wel overland kunnen gaan maar dat is dan een kwestie van hard wegdrijven en maar weer zien hoe ik teruglift, niet echt de moeite waard. Dit was wel leuk, steeds omhoog draaien, beurtelings linksom en rechtsom, en dan weer terugsteken naar het veld om het boven de lier opnieuw te proberen. Na anderhalf uur was ik voldaan en bovendien voelde ik m’n overbelaste arm nogal, dus ik pakte in en was weer lekker vroeg thuis.

Lieren bij de Buizerd

Martin had natuurlijk weer eens gelijk, nog voor ik Tilburg voorbij was zag ik mooie cumultjes. Nou ja, toch een goeie beslissing om in te pakken en heel vroeg naar huis te rijden, ik heb best koppijn van m’n laatste landing en m’n schouders en armen doen nog belachelijk veel pijn van de vakantie. Normaal geloof ik heilig in de kracht van ontkenning, maar met deze wind heb ik echt alle spierkracht nodig om een beetje snelheid aan te trekken en om bij de start de neus laag te houden. Geen overdreven risico nemen dan maar, volgende keer beter. Misschien morgen.

vakantie voorbij

M’n lieve slaussie zit vol wijsheden, daarom hou ik van ‘m. If things seem too good to be true, it probably is. Zo is het altijd geweest met Koos, too good to be true. Ik wist het in het allereerste begin, kon niet geloven dat hij echt bestond en hij verzekerde me dat het goed zou zijn. Ik dacht dat dat een belofte was, maar misschien was het alleen de dokter die geruststellende formules mompelt. De echte dokter is Cameron, hij werkt als een pijnstiller. Het lukte me nog niet om naar Koos te kijken zonder het gemis te voelen, ik kan niet oprecht blij zijn als hij weer de NK wint, ik vind nog steeds dat als hij de keuze maakt om onze relatie stuk te maken hij dan ook zou moeten verdwijnen uit m’n leven, maar ik ga er niet meer iedere keer kapot aan. Voor een belangrijk deel dank ik dat aan Camo, aan de vriendschap waarin we elkaar telkens weer troosten om de pijn en elkaar stimuleren om lol te maken, te vliegen, gekheid te maken. De terugreis is therapie, we voelen ons allebei verrijkt. Tegelijk is het raar om na vijf weken zon en lol en vliegen door de mist te karren, moe en met het vooruitzicht een half jaar alleen te skypen. Nou ja, alleen, we spreken elkaar vaker dan dat ik m’n vrienden in Den Haag en Leiden zie. We moeten ons bedrijf op poten zetten, zorgen dat Djenghis een toffe reis heeft, dat alles soepel en betaalbaar verloopt. Fcf, flying comes first. First, vóór vriendjes, vóór feesten, vóór alles. Niet omdat het moet maar omdat we allebei weten dat het waar is, dat er niks beter is dan met plus vier naar drieduizend meter draaien.

onweer

Enkele Australische wijsheden met betrekking tot het vliegen:
Wat is het verschil tussen golfen en hanggliding? Het eerste klinkt als whack!...fuck, het tweede als fuck!....whack.
Een man die wil trouwen gaat parapenten. Als je wil scheiden ga je deltavliegen.
Aids is aviation induced divorce syndrome.
En net zo waar: it’s all about landing confidence. Als ik voldoende vertrouwen had gehad in m’n landingsvaardigheid was ik gisteren niet weer zo snel uitgezakt. Ik stak terug halverwege de glij naar het eerste keerpunt omdat ik perse nog hoogte wilde tanken voordat ik laag bij de ridge aan zou komen, omdat er achter me wel enorme landingsterreinen lagen maar bij de ridge niet. Niels zat achter me met een slechtere prestatie maar meer geloof in z’n eigen kunnen, en Ropje speerde ons voorbij omdat hij een betere lijn had. Ik dacht via de draaiende zweefvliegers te gaan maar dat werkte niet. Het dal waar kort daarvoor nog enorme vertikale bloemkolen hadden gestaan was nu leeg en ik zakte in no time naar het zweefvliegveld van Serres. Perfecte landing naast het zwembad, waar ik na het inpakken net genoeg tijd voor had. Kort nadat ik in het busje zat begon het te regenen en dat hield ook niet meer op.

Het knietje begint zowaar te slinken. Mooi zo, dan hoef ik er thuis ook niet mee naar een dokter, kan ik gewoon afwachten tot het over is. Een pak van m’n hart want ik zag ze al bezig met naalden en andere gruwelijkheden.

NK

M’n motivatie komt wel weer terug, de vluchtjes van gister en eergister waren weer ok. Niet dat ik het zo bijster goed gedaan heb maar ik had er wel weer lol in. Eergister zakte ik na de Hongrie uit, maar tijdens de briefing werd ik toch uitgebreid gefeliciteerd als ‘beste vrouw’. Daar heb ik eigenlijk de pest aan, het maakt wel erg duidelijk dat er van vrouwen per definitie minder verwacht wordt dan van mannen. Maar ach deltisten zijn blij met iedere aanleiding om te klappen en iemand te feliciteren.
Gisteren knalde ik omhoog bij de Ajour, spannend maar niet overdreven eng en kilometers boven Nigel en Clive en een paar anderen stak ik naar St.Genis. Diep onder me kwamen mensen overal boven de krater omhoog, maar ik kon het absoluut niet vinden. Bizar, binnen een paar minuten was ik al m’n hoogte kwijt en moest ik een landingsterrein opzoeken, terwijl de anderen rustig boven me uit draaiden (en goal haalden). Ik dreutelde nog wat door, vond twee keer een uitstekende bel midden boven het dal maar die verloor ik weer toen Koen en Erik boven me indraaiden. Zij staken de Chabre over maar ik vond dat ze teveel hoogte verloren, dus ik bleef aan de noordkant. Ik had het keerpunt kunnen halen maar ten koste van een hoop acceptabele landingsmogelijkheden, dus ik gaf gewoon op. Kort na Erik K stond ik op het noord bombout veld, en ietsje later kwam Rinus aan. Hij whackte, op z’n gezicht, en daarmee was z’n kortetermijngeheugen volledig weg. Veertig keer vroeg hij waarom hij hier geland was en of z’n vleugel kapot was, griezelig. Rinus is zo ongeveer de liefste piloot die ik ken, het voordeel daarvan was dat hij zich niet al te erg verzette tegen onze vermaningen om te blijven zitten en later om de ambulance in te stappen. Hij zal wel gewoon ok zijn, hersenschudding, maar het was toch weer schrikken. De Groene familie maakt het vliegen voor mij een heleboel leuker dus ik hoop dat ze allemaal heel blijven. Altijd weer tof om te zien, Erik K die de vleugel inpakt, Tanno mee in de ambulance, Fred standby om Ropje op te halen, een ongeluk loopt uiteindelijk met een sisser af omdat we elkaar helpen.

geen wedstrijdstress

Jaren en jaren vliegen, tig wedstrijden, ik besteed al m’n geld en al m’n tijd aan vliegen en nog zak ik elke dag uit. Ik word er moedeloos van. Letterlijk, ik sta op de start zonder zenuwen zonder gretigheid het maakt allemaal niet uit. Of ik vlieg of niet, wanneer, of ik omhoog draai of meteen land. De teleurstelling voorbij. En waar ik liters tranen vergoten heb uit frustratie, om de onbereikbaarheid van m’n doelen, ben ik hol nou ik geen doelen meer heb.
Ik ga er maar steeds vanuit dat het wel weer terugkomt, dat ik ooit stop met tollen van de klap. Maar inmiddels heeft het niet echt meer met Koos te maken. Ik dacht dat ik een type ben om nooit op te geven. Nou ja, ik ga maar gewoon door the motions, ik zou niks anders weten dus ik laad m’n vleugel op de bus, trek m’n harnas aan, loop van de berg af en drink een biertje. En heb nog een hoop lol ook met alle flirts en grappen en verhalen.
Een deel van het probleem is angst, ik ben heel veel banger geworden dan ik een paar jaar geleden was. Geen idee hoe dat komt, ik schrik al als er iemand vijftig meter naast me draait. Het hielp niet om gisteren Alphons te zien die bijna Robbie aanvloog, toen ik even later zelf in de lucht was met een hele gaggle vrijvliegers besefte ik heel goed dat de meesten van hen weinig ervaring hebben en misschien ook weinig controle. Daarbij opgeteld m’n bovenmatige belangstelling voor grote landingsterreinen met een windzak, en ik draaide op 1700 meter gewoon naar de andere kant in plaats van het eerste keerpunt.
Vandaag Aspres, weer een dag. En ondanks m’n gemiep heb ik toch wel weer grote zin om in de lucht te hangen.

Mistral

Het stormt, toch mistral. Na drie briefings om te zien of het zin zou hebben naar boven te rijden, ging het hele circus toch om twaalf uur alsnog naar de lage noord. Niemand maakte haast om op te bouwen, maar twee uur later stond ik toch weer ingehaakt te wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Dat wachten gebeurt erg in de windschaduw van de start, dus ik had weinig idee hoe het er aan de voorkant aan toe ging. Een paar toppers waren al weg toen de start gesloten werd wegens harde en vlagerige wind. Ik overwoog om een paar uur te wachten in de hoop dat de avondlucht rustiger zou worden, maar ik heb geen vervoer en de hele verdere middag in m’n eentje op de berg zitten trok me ook niet aan. Beneden aangekomen bleek het flink te spoken en er zijn zelfs wat zorgen om een paar piloten die zich nog niet gemeld hebben. Cameron staat in ieder geval veilig bij het tweede keerpunt, van Shaun weet ik nog niks.

bloggen

Ineens heb ik een perfecte verbinding alleen heb ik nou niks te vertellen. Het klaarde gistermiddag mooi op maar iedereen was moe en hangerig en de paar Belgen die wel vlogen zeiden dat het compleet plat was in de lucht. Vanmorgen hangt er een dunne laag altocumulus en het waaide om half zeven al stevig vanuit het westen, weinig kans op een vliegdag dus. Dan maar weer m'n knietje rust geven.