vakantie voorbij

M’n lieve slaussie zit vol wijsheden, daarom hou ik van ‘m. If things seem too good to be true, it probably is. Zo is het altijd geweest met Koos, too good to be true. Ik wist het in het allereerste begin, kon niet geloven dat hij echt bestond en hij verzekerde me dat het goed zou zijn. Ik dacht dat dat een belofte was, maar misschien was het alleen de dokter die geruststellende formules mompelt. De echte dokter is Cameron, hij werkt als een pijnstiller. Het lukte me nog niet om naar Koos te kijken zonder het gemis te voelen, ik kan niet oprecht blij zijn als hij weer de NK wint, ik vind nog steeds dat als hij de keuze maakt om onze relatie stuk te maken hij dan ook zou moeten verdwijnen uit m’n leven, maar ik ga er niet meer iedere keer kapot aan. Voor een belangrijk deel dank ik dat aan Camo, aan de vriendschap waarin we elkaar telkens weer troosten om de pijn en elkaar stimuleren om lol te maken, te vliegen, gekheid te maken. De terugreis is therapie, we voelen ons allebei verrijkt. Tegelijk is het raar om na vijf weken zon en lol en vliegen door de mist te karren, moe en met het vooruitzicht een half jaar alleen te skypen. Nou ja, alleen, we spreken elkaar vaker dan dat ik m’n vrienden in Den Haag en Leiden zie. We moeten ons bedrijf op poten zetten, zorgen dat Djenghis een toffe reis heeft, dat alles soepel en betaalbaar verloopt. Fcf, flying comes first. First, vóór vriendjes, vóór feesten, vóór alles. Niet omdat het moet maar omdat we allebei weten dat het waar is, dat er niks beter is dan met plus vier naar drieduizend meter draaien.