Ergens tijdens m’n vluchtje van vijfentwintig minuten, niet hoger dan zes, zevenhonderd meter, moest ik hardop lachen. Pure vreugde. Wat een bizarre, fantastische waanzin toch dat ik kan vliegen!
Ik bedoel, het was helemaal niet zo’n superdag, ik kan ook nog nauwelijks iets zeggen over hoe de Sting bevalt want dat is echt nog te nieuw, het kost allemaal zoveel tijd en geld en inspanning voor die paar minuten, maar jee het is absurd en geweldig dat het kan! Deze keer dankzij Rinus, die me op z’n verjaardag opsleepte. En dankzij Emiel, die me starthulp gaf. Dankzij Robbie, die hielp opbouwen en checken. Dankzij Wouter die m’n cruisecontrol maakte. Dankzij Cameron die m’n Sting getestvlogen heeft. Dankzij Alby die speciaal voor mij een extralicht zeil maakte. Dankzij Shaun en Rick die me beter dan een vriendenprijs gaven. En vooral door een wonder, door iets magisch, iets ongehoords. Miljarden mensen weten al duizenden jaren dat mensen niet kunnen vliegen. Ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten