sport

Zwemmen is medicijn, krachtsport is een kermis, pilates is zelfbevrediging, kayak is buiten spelen en vliegen is leven. Wat heb ik het toch goed.

film womens worlds 2008 en EK

Oud, maar gaaf. Dit is wat ik doe in de zomer, dit zijn m'n vrienden, dit was een super wedstrijd!



minder geweldig was deze wedstrijd, maar daarmee is het filmpje nog wel mooi:

Langevelderslag

Ik was smoesjes aan het maken om niet naar Langevelderslag te gaan, maar het was gewoon ideaal dus ik moest wel. Toen ik aankwam liepen er tientallen parapenters door de duinen te banjeren, nog een aantal bleef uren voor de start hun scherm opzetten, en de lucht was vergeven van de enorme modelvliegtuigen (waarvan de bestuurders ook ergens in het duingebied verstopt zaten). Het strand was erg smal, aan de rand zaten allemaal vissers en aan de duinkant is er een rij grote vuilnisbakken bijgekomen. De wind was ietsjes cross maar kwa sterkte perfect voor mij, en precies goed getimed kwamen Rob en Robbert aan dus ik had nog hulp ook. Geen excuses meer, dus ik bouwde m’n unootje op (het ziet eruit als een compleet vod maar het ding is nog prima voor de duinen) en draaide redelijk moeiteloos richting Zandvoort. Daar zou het dacht ik ook wel beter omhoog gaan vanwege de lichte bocht die de duinen daar maken, maar als ik uit zou zakken was het ook een pokke-end lopen. Ik bleef dus toch maar in de buurt van de opgang, en kwam nooit hoog genoeg om even te ontspannen. Ondertussen was de lucht vergeven van de para’s, dus pogingen om te toplanden waren uit voor vandaag. Na twintig minuten besloot ik om lekker veilig op een leeg stuk te landen in plaats van de stress op te voeren, dan maar lopen. Dat lopen viel best mee met m’n harnas op m’n rug en de vleugel fijn op de wind, en allemaal wandelaars die graag willen helpen. Alleen het stuk de opgang op is altijd lastig omdat de wind daar opzij komt. Ik zette de vleugel zo veilig mogelijk neer en ging m’n spullen halen op de start. Nog even Marc weghelpen, een parapenter vragen of ie ook gewoon om zou willen lopen in plaats van door het duin naar boven banjeren, en tien minuten later was ik weer terug. Daar trof ik een vrij hysterische patatboer aan, die op hoge toon riep dat ik m’n vliegtuig niet voor zijn ingang mocht neerzetten en hier ook helemaal niet mocht komen. Het lukte niet de man te bedaren en erg veel zinnige redenen waarom hij bezwaren had tegen een delta op de stoep (er is daar enorm veel ruimte en het publiek reageert altijd enthousiast) kwamen er niet uit.
Een stukje verderop probeerde ik in te pakken, maar ik ben de Uno niet gewend en het waaide flink, dus ik maakte er een zootje van. Gelukkig grepen twee oudere heren, zwevers, m’n kabels en gedrieën kregen we de hele handel weer in de zak, en op de auto.
Het blijft bizar, een hele dag bezig voor twintig minuutjes vliegen, maar het was heerlijk weer en opnieuw fantastisch om zoveel enorm behulpzame mensen mee te maken. En ik ben een beetje over m’n duinsoar-weerstand heen misschien.

Porta Westfalica

Mooi weekend, gelukkig de juiste keuze gemaakt. Ik zou zaterdag naar Bruinehaar en zondag met een vriendje op stap, maar een jongen die ik maanden geleden in Neumagen heb ontmoet belde, of ik mee naar Porta Westfalica ging. Dus wij zaterdag om zeven uur op pad, en rond een uur of één waren we startklaar. De riggel (‘berg’ hahaha) is heel laag en heel lang, het landschap glooiend, vol landingsopties en mogelijke thermal triggers. Het was wel erg druk in de lucht met zeker dertig delta’s enzo’n zes of zeven zwevers, en vanwege de matige condities bleven we allemaal hangen in de twee kilometer rond de start. Iedereen draaide alle kanten op, duidelijke kernen waren er niet, de zwevers zoefden loeihard op centimeters afstand tussen ons door en het was allemaal niet te makkelijk, maar wel makkelijk genoeg om te ontspannen en te genieten. En te oefenen, keer op keer terug naar één van de belletjes, opnieuw proberen om net zo hoog als de besten te komen, en dan weer uitwijken voor anderen of terugsteken naar de voorkant en opnieuw beginnen. Na twee uur zat ik eindelijk op 800 meter. Het leek me leuk om ook eens weg te steken en ik wist vrij zeker dat Thomas me zou komen ophalen, dus ik ging. Tegen de wind in, en ik moest ook erg piesen dus een half uur later zette ik ‘m toch maar neer op een fantastisch veld, om in te pakken op een fluwelen gazon bij iemand in de tuin.
Terug kwamen we langs allemaal brandweerwagens met zwaailichten. Eén van de beginners was in een boom geland. Het heeft vijf uur geduurd voor ze ‘m eruit hadden, de arme jongen had niet alleen heel ongemakkelijke uren maar hij schaamde zich vooral. Heel sneu. De redders waren wel dolgelukkig, dit was nou echt een lastige redding waar ze al hun vindingrijkheid op los konden laten. Uiteindelijk was het een visser die met z’n hengel een lijntje naar boven wist te werpen, zodat de ongelukkige piloot een touw op kon hijsen.
Vanmorgen zag het er niet zo denderend uit, dus we gingen enkel voor een hopje. Anderhalve minuut in de lucht, perfecte start en landing, niks mis mee. En daarvoor mocht ik nog een rondje mee in de trike, dus ik ben geen lucht tekort gekomen. Wel in een roze overall, beetje pijnlijk ;-)

NK sleep

Vanaf 2001 hebben we vijf of zes keer samen met Flip de NK-sleep op Deelen georganiseerd. De spanning en opwinding, de lol en vriendschap, mijn plaatsvervangende trots, mooi weer. Ik kon er vanavond, na een harstikke leuke NK-sleep, toch nog niet tegen. Om de feeks op mijn plaats te zien. Om de liefde te missen. Om niet de kern van ons leven te kunnen delen. Ik heb me het hele wiekend groot gehouden, het leuk te hebben, geprobeerd te genieten hoewel ik merk dat ik vooral afgestompt ben. Ik kan proberen de pijn en het verdriet te negeren, maar daarmee verdwijnt dan ook de passie.
Ik heb er niet veel van gebakken dit wiekend, vooral omdat het echt moeilijk weer was. De wolkjes beloofden vanalles, maar de lucht deed nauwelijks wat. Vandaag iets meer, maar ik ben geen goeie pieler. Gebrek aan geduld en vooral aan fijne techniek. Ik ben vooral goed als er geknokt moet worden, als spieren pijn en lijven moe moeten worden. Uren hard werken, niet bang voor de grote lucht, op tanden bijten. Dat kan ik, en dat bleek ook wel weer tijdens de zes sleeps. Zoals altijd bij sleepwedstrijden werd er enorm gemiept, men was verkeerd afgezet, te hoog, te laag, te ver weg, whatever, en iedereen wilde wachten op de dragonfly. Ik was de enige vrouw en één van de weinigen met een mast, maar ik heb me zonder problemen door de trikes laten opsleuren. Tuurlijk is dat harder werken, tuurlijk zetten die mannen je wat minder mooi af dan Rinus, maar het is een wedstrijd en geen kleuterklas.
Maar ja, zodra ik was losgekoppeld moest ik over in de zoekmodus, rustig voelen en toch snel reageren, scherp opletten, geduldig en toch hyperalert op ieder teken van stijg. Gisteravond lukte het om half vijf vanaf 170 meter, ik was al bijna weer richting landing gedraaid toen ik eindelijk een complete 360 in stijg kon draaien. Supergeduldig draaide ik door, net op zevenhonderd meter boven de startplek van de zwevers, doorstijgen terwijl ik checkte waar allemaal landingsopties zouden zijn als het boven het bos ophield. Daarna: alleen nog naar boven kijken en draaien, draaien, draaien. Ruim voor Renkum was het op, en ik gleed via het keerpunt naar een groot veld waar Diederik al stond. Gezellig, en mooi dat Leeuwerob niet helemaal voor niks was gekomen.
Vandaag leek de tweede start iets moois op te leveren, Martin draaide me voorbij en samen draaiden we naar de top. Ik nam me voor om hem strikt te volgen, daar kan ik veel van leren. Maar hij stak ver weg naar een voor mij onbereikbaar belletje, dus ik zakte er toch weer uit. De laatste start hield ik te snel op met zoeken, 800 meter, dus luttele minuten later stond ik midden op Papendal. Wel opgehaald door Eppo/Holger/Ruud, dat is wel weer tof dan for old times sake.