Langevelderslag

Ik was smoesjes aan het maken om niet naar Langevelderslag te gaan, maar het was gewoon ideaal dus ik moest wel. Toen ik aankwam liepen er tientallen parapenters door de duinen te banjeren, nog een aantal bleef uren voor de start hun scherm opzetten, en de lucht was vergeven van de enorme modelvliegtuigen (waarvan de bestuurders ook ergens in het duingebied verstopt zaten). Het strand was erg smal, aan de rand zaten allemaal vissers en aan de duinkant is er een rij grote vuilnisbakken bijgekomen. De wind was ietsjes cross maar kwa sterkte perfect voor mij, en precies goed getimed kwamen Rob en Robbert aan dus ik had nog hulp ook. Geen excuses meer, dus ik bouwde m’n unootje op (het ziet eruit als een compleet vod maar het ding is nog prima voor de duinen) en draaide redelijk moeiteloos richting Zandvoort. Daar zou het dacht ik ook wel beter omhoog gaan vanwege de lichte bocht die de duinen daar maken, maar als ik uit zou zakken was het ook een pokke-end lopen. Ik bleef dus toch maar in de buurt van de opgang, en kwam nooit hoog genoeg om even te ontspannen. Ondertussen was de lucht vergeven van de para’s, dus pogingen om te toplanden waren uit voor vandaag. Na twintig minuten besloot ik om lekker veilig op een leeg stuk te landen in plaats van de stress op te voeren, dan maar lopen. Dat lopen viel best mee met m’n harnas op m’n rug en de vleugel fijn op de wind, en allemaal wandelaars die graag willen helpen. Alleen het stuk de opgang op is altijd lastig omdat de wind daar opzij komt. Ik zette de vleugel zo veilig mogelijk neer en ging m’n spullen halen op de start. Nog even Marc weghelpen, een parapenter vragen of ie ook gewoon om zou willen lopen in plaats van door het duin naar boven banjeren, en tien minuten later was ik weer terug. Daar trof ik een vrij hysterische patatboer aan, die op hoge toon riep dat ik m’n vliegtuig niet voor zijn ingang mocht neerzetten en hier ook helemaal niet mocht komen. Het lukte niet de man te bedaren en erg veel zinnige redenen waarom hij bezwaren had tegen een delta op de stoep (er is daar enorm veel ruimte en het publiek reageert altijd enthousiast) kwamen er niet uit.
Een stukje verderop probeerde ik in te pakken, maar ik ben de Uno niet gewend en het waaide flink, dus ik maakte er een zootje van. Gelukkig grepen twee oudere heren, zwevers, m’n kabels en gedrieën kregen we de hele handel weer in de zak, en op de auto.
Het blijft bizar, een hele dag bezig voor twintig minuutjes vliegen, maar het was heerlijk weer en opnieuw fantastisch om zoveel enorm behulpzame mensen mee te maken. En ik ben een beetje over m’n duinsoar-weerstand heen misschien.