31 december

Christine is niet al te beschadigd, maar blijft vandaag toch thuis om even bij te komen. Ik heb weer iemand zo gek gevonden om me een tweede keer naar boven te rijden, dus weer twee landingen geoefend, het gaat geweldig! Nog nooit heb ik zo'n ideale landingsoefeningsomstandigheden een week lang meegemaakt: warm weer, geen termiek, nauwelijks wind (om het een beetje lastiger te maken), een groot veld en een nog groter veld dwars daarop, en bomen en gebouwen om de hoogte zichtbaar te maken. En dan een weg omhoog van twintig minuten, en zeker twintig Duitse zeilvliegpiloten die allemaal bereid zijn om mij nog even boven af te leveren.
Nu nog gewoon heel vaak m'n hoogte goed inschatten, ontspannen op final, goed voelen of ik al op trim zit, en benen naar achter...

landen blijft een uitdaging

Het is prachtig weer, zij het flink stabiel. Juist ideaal om landingen te oefenen en om wat uit te proberen in de lucht: snellere trim, scherpere bochten. We vertrekken ’s ochtends erg laat zodat drie vluchtjes er niet in zitten, maar twee wel. Al twee dagen achter elkaar ben ik door een verder onbekende jongen, samen met ene Christian, voor een tweede vlucht omhoog gebracht. Zo heb ik dan deze week zes vluchtjes gemaakt van ieder een kwartier, serieus termiek pakken is niet gelukt. Sommige landingen waren goed, eentje was perfect, er zitten een paar buikschuivers tussen zodat alles smeriger is dan ooit. De grond hier is leemachtige vette klei, door en door nat omdat het hotel z’n kelder leegpompt en dat grondwater op het landingsterrein loost. Er stroomt een behoorlijk beekje waar al velen middenin zijn geland. Dat is beter dan mijn modderlandingen denk ik, de ritsen en gespen van m’n harnas zijn bijna compleet verrot nu. Iedere avond sta ik een uur te boenen.
Christine is nog minder fortuinlijk. Terwijl ze één van de betere landers is kwakte ze gisteren toch knoerdhard de grond in. De schade is beperkt, maar ze voelt zich natuurlijk superstom ook al moest ze uitwijken voor een rigid die toevallig in de weg stond. Ik hoop dat ze komend wiekend nog een keer vliegfit is, dan kan ze m’n Sting vliegen, ideaal voor het terugkrijgen van landingsvertrouwen.

super landingsoefeningsweer!

MteGrappa, Bassano

zondag
We rijden in het donker over de Brennerpas, min acht graden. De sneeuw reflecteert genoeg licht om de sprookjesachtige bergen te zien. We kunnen ons niet bewegen maar dat maakt niks uit, we passen er net in. Tussen de uprights de harnassen koffers dekbedden schoenen bottombars zitten wij, en Hans rijdt. De vooruitzichten zijn een week lang zon, misschien te stabiel voor serieuze termiek maar in ieder geval kunnen we starts maken. Geen sneeuw. Noordelijke wind maar dat is volgens Hans en Christine nooit een probleem op de MteGrappa.

maandag
Kort, maar heerlijk gevlogen. In de sneeuw opgebouwd, de zon was echt warm. Makkelijke start, te makkelijke termiek zodat ik niet serieus m’n best deed en natuurlijk flink uitzakte. Veiligheidshalve ruim op tijd richting landingsterrein, prima circuit, goeie landing, alleen helaas middenin een complete rivier. Dat motiveert dan wel goed om flink te flaren en de vleugel, en vooral m’n instrumenten, goed hoog en droog te houden.
Het is druk hier en ik hang al uren rond, heb de auto gehaald en nu zit ik met Ute en Stefan aan de warme chocola, te wachten tot de anderen ingepakt zijn. Morgen weer hoera!

kerst

Hevige discussies over politiek en religie, Hans in het Duits en ik in het Engels en dan Christine als tolk tussen ons in. M’n Duits gaat steeds beter maar voor serieuze gesprekken werkt het niet. Wel gooi ik al na twee dagen drie talen door elkaar in één zin, nou ja ik zie het maar als een uitbreiding van m’n woordenschat. Het helpt allemaal niks bij familie en vrienden, iedereen spreekt Bayerisch of plat Duits, ik versta er geen hout van.
Gisterochtend m’n vleugel weer langgepakt, altijd weer een ingewikkelde puzzel om te zien of de leadingedges goed zitten. ’s Avonds kreeg ik een kadootje onder de kerstboom, een paar gympen, ik word nog een honorary adidas-meisje ;-) Vanmorgen nòg een kado, helemaal super, een paar barmits. In Bassano vriest het al op duizend meter dus dat wordt gruwelijk koud. Wel een beetje thermisch in het begin van de week, en de hele week zonnig.

Beieren

Weinig avontuur vandaag, alleen maar rijden rijden rijden. Negen uur, de bitch in the box voorspelde tot op vijf minuten accuraat dat ik precies met het avondeten bij Hans en Christine zou zijn. Maar goed ook, want ik zag de temperatuur ieder half uur dalen tot gevaarlijk dicht naar het vriespunt, en het begon te misten en te motten dus de weg kon ieder moment een waanzinnige ijsbaan worden. No worries, ik heb vier gloednieuwe winterbanden dus mij kan niks gebeuren.
In Frontenhausen is het bijna thuiskomen, fijn. De vooruitzichten voor Bassano volgende week zijn prima, en we hebben Nics huis, en natuurlijk gaan er weer allerlei vage figuren mee. Het ziet er naar uit dat ik de lucht in kom!

nog meer sneeuwellende

Het zit allemaal niet mee. Toen duidelijk werd dat de hele reis naar Colombia niet doorgaat, besloot ik om met de auto ergens naar een vliegstek in het zuiden te rijden. Korte broeken en hempjes uitgepakt, truien en sokken ingepakt. Auto uitgegraven, accu weer geïnstalleerd, auto via achterklep geënterd, twee meter sneeuw van het dak geschoven, en al glijdend en glibberend op weg naar de Binckhorst. Waar NIET ÉÉN bedrijf winterbanden voor me heeft. Een halve stad vol garages, en geen winterband. Het lijkt me ook geen goed plan om op zomerbandjes, op m’n eentje, half Europa door te crossen met een volgeladen auto.
Ondertussen tikken de vakantiedagen weg, duur gekochte dagen die ik besteed aan het wachten aan de telefoon. Wachten op omboekingen, refunds, bandencentra, garages. De PTT is stinkend rijk van me geworden dankzij mijn kostbare dagen.

vakantie geannuleerd

Wel, helemáál geen reis dus. Met de vier dagen vertraging bleef er al niet veel over om gezellig bij Antoinette langs te gaan, maar nu is m’n volgende vlucht ook geannuleerd zodat ik de vlucht naar Cali sowieso niet kan halen. En omdat het een aparte reservering is, zijn airline of reisbureau niet verplicht om me een latere vlucht aan te bieden. Het uitstapje naar LA gaat me dus een hoop geld, een spannende vliegreis en een gezellige vakantie met Claudia en Ropje kosten en ik kom er niet eens!
Ik realiseer me heel goed dat dit toch nog steeds onder het kopje ‘klein leed’ valt maar op dit moment sta ik even te stampvoeten alsof ik m’n vinger tussen de deur heb geknald.

Sneeuw

Nou moe VIER dagen vertraging! Grote teleurstelling, want nou blijven er nog maar twee dagen over om bij Antoinette te zijn. Een halve wereldreis voor een theevisite, enigszins overdreven. Maar goed, als er niet nog meer vertragingen volgen is het toch nog beter dan helemaal niets, ik ben al tien jaar niet meer bij haar op bezoek geweest.
Naar Limburg reizen is me ook te hachelijk, de NS hebben volgens mij nog meer moeite met sneeuw dan de luchtvaart. En het gaat ook zo goed met Jan dat ik er alle vertrouwen in heb dat ik hem over een maand weer in redelijke toestand aantref.
Dan maar schaatsen, dat was ook alweer tig jaar geleden. Bovendien heb ik voor het eerst echte noren met leren schoenen, dus het eerste kwartier stond ik te zwiepen en maaien op zwikkende enkeltjes. De veters nog eens strak aangetrokken, een paar oefeningen gedaan die ik me nog herinner van de les van vijf jaar terug, tenen aanraken, op één been glijden, hurken, en inderdaad uiteindelijk kon ik zonder al te veel bijna-vallen tempo maken. Het is fantastisch! Ook al ben ik een houterige Limburger ik wil iedere keer nog één rondje, ik hoor Camo al “it’s too much fun”. De sfeer is ook altijd enorm goed, komt denk ik door dat sneue gewiebel en geval van iedereen. Wildvreemden moedigen me aan, ik tip een jongen die elke tien meter op z’n kont ligt hoe hij kan oefenen.
Naar huis fietsen was ook al super, oranje zon op de sneeuw, auto’s zo voorzichtig dat je als fietser gewoon door kan racen, lekker warm in m’n thermogoed.
Nou m’n harnas maar weer herinpakken.

Vakantie

Wat een luxe, een hele vrije dag vóórdat ik vertrek. Bellen en facebooken, inpakken, glijdend en slippend de stad in om de laatste kadootjes te kopen, inchecken, ieder uur op het nieuws horen dat alle vluchten geannuleerd worden en treinen rijden ook al niet. We zullen zien, misschien kom ik morgenavond gewoon onverrichterzake weer thuis.

Bokaal

M’n harnas gewassen en de chute gevouwen, vleugel kortgepakt, de complete stad rondgefietst op zoek naar nieuwe ‘breekbaar’tape en zondag kwam Ropje ‘m ophalen. Omdat hij vroeg in de avond zou komen sprak ik met Wouter, Ester en Matthijs af om bij mij te eten in plaats van bij hen, zodat het al een compleet feestje was. Rinus stond ook op de stoep, stoel erbij en het werd heel erg gezellig. Totdat Rinus een officiële speech begon af te steken. Ja hoor, het hele feestje was gewoon opzet, ik heb zowaar iets gewonnen! De dragonflybokaal in de sportsklasse, cool! De omstandigheden van m’n winst zijn wel triest (als Alphons niet was verongelukt had ie een goeie kans gemaakt denk ik, en als Desiree haar tijd niet besteed had aan leren dragonflyvliegen had ze me weggevaagd) maar de prijsuitreiking was wel helemaal top.
Vroeger toen ik nog vreselijk principieel was, was ik helemaal geen voorstander van allerlei prijsverzinsels in verschillende kneuzenklassen en vrouwenwedstrijden enzo. Maar nu ik (toch nog steeds bijna nooit) meemaak hoe ontzettend leuk het is om iets te winnen, ben ik razend enthousiast over dit zoveelste superinitatief van de Groenen.