Sneeuw

Nou moe VIER dagen vertraging! Grote teleurstelling, want nou blijven er nog maar twee dagen over om bij Antoinette te zijn. Een halve wereldreis voor een theevisite, enigszins overdreven. Maar goed, als er niet nog meer vertragingen volgen is het toch nog beter dan helemaal niets, ik ben al tien jaar niet meer bij haar op bezoek geweest.
Naar Limburg reizen is me ook te hachelijk, de NS hebben volgens mij nog meer moeite met sneeuw dan de luchtvaart. En het gaat ook zo goed met Jan dat ik er alle vertrouwen in heb dat ik hem over een maand weer in redelijke toestand aantref.
Dan maar schaatsen, dat was ook alweer tig jaar geleden. Bovendien heb ik voor het eerst echte noren met leren schoenen, dus het eerste kwartier stond ik te zwiepen en maaien op zwikkende enkeltjes. De veters nog eens strak aangetrokken, een paar oefeningen gedaan die ik me nog herinner van de les van vijf jaar terug, tenen aanraken, op één been glijden, hurken, en inderdaad uiteindelijk kon ik zonder al te veel bijna-vallen tempo maken. Het is fantastisch! Ook al ben ik een houterige Limburger ik wil iedere keer nog één rondje, ik hoor Camo al “it’s too much fun”. De sfeer is ook altijd enorm goed, komt denk ik door dat sneue gewiebel en geval van iedereen. Wildvreemden moedigen me aan, ik tip een jongen die elke tien meter op z’n kont ligt hoe hij kan oefenen.
Naar huis fietsen was ook al super, oranje zon op de sneeuw, auto’s zo voorzichtig dat je als fietser gewoon door kan racen, lekker warm in m’n thermogoed.
Nou m’n harnas maar weer herinpakken.