oostenwind

Het was wel heel lastig kiezen, Stadskanaal bood gezelligheid en Neumagen perfecte vooruitzichten. Toch maar Neumagen, drie dagen achter elkaar oostenwind en zon is teveel om te laten liggen. Eénmaal hier stond er een behoorlijke puist wind. Ik ben toch maar gestart, maar had het niet naar m’n zin in de lucht. M’n landing sloeg nergens op, ik zat een kilometer hoog en waar ik hevige sink verwachtte door de rotor van de naastgelegen heuvel, zat er vooral stijg tegen de bomenrand aan. Never mind, het veld is gigantisch en ik kon met Toru en Minoru meteen weer mee naar boven. De tweede vlucht ging perfect, ik was te ongeduldig om rechtstreeks naar het zweefvliegveld te vliegen dus ja, dan sta je daar ook inderdaad op de grond. Never mind, ik kreeg een aardige lift van een ouder echtpaar die me direct naar het landingsterrein brachten, kon nog boodschappen doen en nu staat m’n tentje op het zweefvliegveld. Zo even douchen, dan hopen dat ik m’n groente warm kan maken op iemands vuurtje, en dan lekker vroeg slapen.

S. moet mij niet en dat is wederzijds. Zij is de koningin van Neumagen, die zit niet te wachten op een single hittepetit uit Nederland die zelfstandig kan vliegen,zonder haar hulp en wijze raad. Ze voelt zich verantwoordelijk voor de stek, en dat uit zich heel Duits, in schooljuffenvermaningen en snauwen. Het soort vrouw dat voortdurend loopt te vertellen wat je moet doen, denken, laten. Beetje zoals de heks van m’n ex, ik begrijp ineens waarom die zo nodig voortdurend zich opdrong om mij te ‘helpen’. Vrouwen die ervan overtuigd zijn dat mensen hen nodig hebben, dat ze een soort ongevraagde coaches zijn.
Ze krijgt meer dan één piloot bloedzenuwachtig op de start. Eén moment je vleugel op laten tillen en ze begint te stressen dat alleen mensen met uitstekende starttechniek hier mogen starten, en of je maar vooral niet jezelf dood wil vliegen hier. Nou heb ik wel een probleem met netjes landen, maar niet met starten. Heel fijn om ook ergens zelfverzekerd over te zijn. En voor m'n landingen schaam ik me niet te erg, ik stel alleen zelf hoge eisen zodat ik met meer plezier en meer mogelijkheden kan vliegen. In tegenstelling tot veel matige landers ben ik actief en intensief bezig met verbetering. Ik zit niet te wachten op open-deur-suggesties van bijna-vreemden die me eens even precies gaan uitleggen wat ik moet doen (les nemen bij Dirk, terwijl ik nauwelijks Duits versta en een uitstekende trainer heb in Cameron; lieren, terwijl ik echt wel zelf bedacht heb dat ik meer landingen op een dag kan doen in Neumagen dan in Bruinehaar, enz. enz.).
We hebben een typische vrouwenvrede, luchtzoenen en babbeltjes. Ik heb niet zoveel last van haar aanwijzingen (haar misprijzen over mijn blote voeten, haar uitleg over vegetarisch eten, haar opmerkingen over een fatsoenlijke afwas), vind het vooral lachwekkend, en soms zelfs een beetje meelijwekkend. Ze heeft het zo goed voor, en niemand wil maar leren!