pijn

Fuck! M’n knie doet heel erg pijn. Het soort pijn waar je een beetje misselijk van wordt. Terwijl ik liep om m’n auto op te halen bedacht ik dat ik letterlijk op m’n tanden aan het bijten was. Pijn is vervelend, maar het wordt helemaal een drama als ik morgen, of erger nog volgende week, niet kan vliegen!
M’n laatste landing was eigenlijk perfect, zo perfect dat ik er al trots op was nog voor het helemaal klaar was. Echt goed, mooie indeling, forse snelheid, ontspannen wachten op het flaremoment… en op het moment dat ik dan flarede ging ik net een klein hobbeltje in het terrein over, m’n been zwikte raar tegen de grond aan en ik struikelde de laatste halve meter alsnog. Eerst dacht ik dat ik m’n enkel verzwikt had, maar inmiddels is wel duidelijk dat het de knie is, die heeft een forse optater gehad. Ik strompel, kan niet lopen, maar misschien misschien dat die drie passen op het vlonder wel gaan, morgen.
Eigenlijk was het een superleuke dag, met uiteindelijk vijf (!) starts, twee goeie landingen en dus één perfecte. Over die buikschuivers van vanmorgen heb ik het maar niet. Ik was heel vroeg, helemaal alleen op de start vanmorgen, dus ik ging eerst de auto naar beneden brengen. Meteen kreeg ik een lift naar boven van iemand van het zweefvliegveld, het is ideaal dat de start aan een min of meer doorgaande weg ligt. Ik wachtte toch maar een beetje tot er anderen waren, helemaal in m’n piere-eentje starten vond ik nou net een stap te ver. Het had wel gekund, maar als je je vleugel niet houdt hier heb je wel een probleem.
Na de landing meteen met m’n eigen auto naar boven, direct weer opbouwen en starten, en beneden wilden Sascha en z’n maat wel die twaalf minuten wachten die ik nodig had om in te pakken. Derde start, en beneden waren Medori en Toru er ook, en die vonden het geen gek idee om nog een keer boven te kijken of het nog zou kunnen. De anderen verklaarden ons voor gek, er zaten grote gemene onweerswolken overal om ons heen, maar het was pas drie uur en die wolken konden net zo goed inzakken. Boven haastte ik me om toch maar voor een evenuteel gustfront weer op de grond te staan. Ze hadden het hek al dichtgemaakt, dat moest weer open. Medori bouwde niet op en het was ook wel tricky, maar ik gokte dat ik die vijf minuten nog wel had. Inderdaad, ik speerde naar beneden, stond minder dan vijf minuten later weer op de grond, met een vierde, mooie, landing erbij. Leuk! De sms-communicatie in het Duits verliep niet helemaal soepel, dus ik begreep dat m’n Japanse vrienden naar beneden kwamen rijden. Foutje, want inmiddels waren de wolken zichtbaar aan het inzakken en Toru had er wel zin in om een gokje te wagen. Gedrieën bouwden we op om half zeven, tegen een donkergrijze achtergrond en met een slaphangende windzak. Ik startte als eerste, moest verkeerdom landen, en dat ging dus perfect afgezien van m’n ongelukkige misstap. Medori en Toru volgden, en om half negen zaten we in het Anker aan het bier, met VIJF!!!! Starts. Mogelijk een siterecord.

Maandag
No way dat ik kan starten vandaag. Ik kan niet eens lopen, de koppeling intrappen wordt al een probleem. Bah, vandaag belooft de mooiste dag van dit lange wiekend te worden, en ik ben weer ns uitgeschakeld. Hoop niet langer dan een paar dagen. Daar word ik nou misselijk van, van de angst dat dit toch wel weer lang zou kunnen gaan duren.