Na een middag avond nacht goed doorrijden, met steeds vaker kleine dutjes om de kans te vergroten dat ik ook heelhuids thuis zou komen, ben ik een dag eerder dan gepland aan het werk. Altijd lekker, een extra dag om mails door te nemen en van collega’s te horen hoe belangrijke bijeenkomsten verlopen zijn. Ik ben ook niet vreselijk teleurgesteld over het matige weer of het gebrek aan serieuze vluchten, vooral m’n laatste vlucht gisterochtend was de reis best waard. Ik reed met Bruce en de school al om acht uur mee naar de Zillertalerhöhestrasse. We bouwden op op de zuidstart, een redelijke grashelling maar met een ernstig gat onderaan waar de weg loopt, en er stond maar een zuchtje wind. De parapenters en enkeldoekers startten uitstekend, Manfred adviseerde mij om te wachten op mogelijk iets termischer omstandigheden. Dat wachten is een kunst op zich, zeker nu ik niks te lezen mee had genomen en nog niet slaperig genoeg was om echt weg te dommelen. Ik volgde Bruce die een rustige glijvlucht van ruim twintig minuten maakte, at een apfelstrudl, fabriekte een zinloos tweede windstreamertje en mediteerde wat over het leven, het universum en de rest. Om half elf hield ik het niet meer uit en startte, helemaal alleen. Stoer en spannend tegelijk, ik heb het nog niet zo vaak gedaan en zeker niet op een plek waar het best mis kan gaan. M’n benen zijn helemaal verstijfd van de spierpijn dus knoerdhard rennen is er sowieso niet bij, en onlangs werd ik weer eens betrapt op te gestrekte armen vroeg in m’n start. Afijn, het ging goed en ik zigzagde wat over de helling om te zien of ik het busje naar boven zag komen. Er zat een pietsie beweging in de lucht maar niks om in te draaien, dus ik genoot maar gewoon van het wiegen in m’n harnas en het fraaie uitzicht op Ahorn en Penken.
Onder me draaide een ambulancehelikopter in, hij vloog precies door mijn circuit toen ik in moest draaien en ik voelde z’n turbulentie. Misschien dat ik daardoor extra m’n best deed om goed snelheid te houden, in ieder geval maakte ik een uitstekende landing, heerlijk.
De mannen wilden naar Italië tijdens de regendagen, dus ik nam afscheid en vertrok naar het noorden. Neumagen bleek bij nader inzien ook nat, dus het werd rechtstreeks naar huis rijden. Dankzij Wouters cruisecontrol net te doen, duizend kilometer en tien kleine files in twaalf uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten