Na de toch wel vermoeiende thuisreis donderdagnacht, een dagje bikkelen op kantoor en het verwerken van de gigantische teleurstelling van Corryong (ik kon me pas 34 minuten na opening van de registration inschrijven omdat ik m’n hgfa-nummer niet bij de hand had, en toen was het te laat. Er waren al zeventig inschrijvingen plus tientallen op de wachtlijst) twijfelde ik eigenlijk of ik wel zou gaan vliegen vandaag. Maar ik moest toch naar het zuiden op zondag voor een familieding, en het weer zag er eigenlijk behoorlijk goed uit, en anders was ik toch nog in het Zillertal aan het vliegen geweest, dus waarom niet. Om half één stond ik – zoals gewoonlijk als eerste – startklaar, mooie cumultjes, gemaaid gras, heel lichte draaierige wind. Helaas, bij het overschakelen brak het breukstukje. Ik landde nogal ver van de start dus dat was een hoop gesjouw en gezweet, maar gelukkig mocht ik direct aansluiten voor een volgende start. Die eindigde boven de lier met een gebroken breukstukje, en een paar anderen hadden ook al dezelfde ellende. Verdorie, nou was ik toch wel bijna op apegapen, ik hoopte dat de derde poging het dan wel zou worden. Inderdaad ging dat goed, en ik draaide niet al te moeilijk naar 1400 meter. Wel gruwelijk koud, ik was nog helemaal nat van het zweet en de temperatuur op die hoogte was waarschijnlijk zo’n drie graden, m’n vingers in de dunne zomerhandschoentjes bevroren.
Omdat er vrijwel geen wind was en overal mooie wolkjes stonden, besloot ik een driehoek Breda – Den Bosch – Tilburg te proberen. Helaas was het na drie bellen ineens helemaal op. De wolken verdwenen, in plaats van lift was er alleen nog maar sink, en in no time moest ik op een veel te klein veldje met droguechute en hoop van zegen landen. Net geen overshoot en het hart in de keel, en om me heen bleken overal paarden die als dollen rondrenden. De eigenaar kwam, niet onvriendelijk maar natuurlijk wel erg geschrokken, vertellen dat een paard door het hek was gerend en een been had bezeerd. Morgen zal ik wel horen hoe het er mee is. In ieder geval nooit meer landen in Lier!
Wat weer fantastisch was, was de ophaal door Gerard. Precies op het moment dat ik met alles klaar was en een plekje zocht om te gaan zitten wachten kwam ie aanrijden, en later reed hij ook nog naar Doetinchem om zHarry op te halen, zodat ik vroeg naar m’n moeder kon.
Maandag
Het is meegevallen, het paard heeft alleen een schrammetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten