Laatste Benecuptaak

Jammer, de lucht was heel erg moeilijk, zwakke en verbrokkelde termiek en meer wind dan voorspeld, dus ik stond na twintig minuten alweer aan de grond. Maar het was mooi weer, we kwamen toch de lucht in ondanks de harde crosswind, en het blijft een prachtig mooie omgeving. Bovendien had ik weer eens geluk bij het pech hebben. Ik zakte uit met de hangar goed zichtbaar twee kilometer verderop, maar het leek wel een lange zware wandeling te worden met m’n harnas op m’n rug en geen idee waar ik het beekje over zou kunnen steken. Geen telefoonservice zodat ik niemand kon vragen me even op te halen, dus ik ging maar liften. Nog voor ik aan de weg was stak ik m’n duim op, een enorm vriendelijke dame stopte meteen en bracht me tot aan m’n auto. Terug om de vleugel op te halen, lopen er twee jonge wandelaars langs net op het moment dat ik m’n vleugel op de auto wil leggen. Die hielpen en zo was ik in minder dan een half uur zonder enige moeite opgeladen terug op het veld. Nu wachten op de scores en dan weer vier uur naar huis rijden…

Djenghiz heeft er een prachtig filmpje van gemaakt: hier

Büllingen

Het gaafste hier is het gazon. Het hele vliegveld is waanzinnig strak kort glad gemaaid, je wil eigenlijk niks anders doen dan opbouwen en weer inpakken, zo verrukkelijk. Dat is maar goed ook want erg denderend vliegen was het niet. Zwaar bewolkt, koud en stabiel, ik heb geen meter kunnen winnen en niemand is de startcirkel uitgevlogen. Het slepen was wel een feest, dragonfly en trike vlogen allebei lekker langzaam en Rinus en Erik zijn allebei ervaren deltisten en sleeppiloten. Erik was vijftien jaar geleden in Veltwezelt één van de piloten die mij het slepen bij probeerden te brengen. Daar heb ik trouwens Tom en Jan toen ook voor het eerst ontmoet, en we zitten hier nu weer gezellig na te kaarten over vleugels, vluchten en verhalen.
Weinig te vertellen dus, behalve de rozigheid na een biertje en met de verwarming aan (!) in het superdeluxe clubhuis, de verschillende tafels waar de Belgen en de Nederlanders aan zitten, Rinus die een kamertje voor me heeft georganiseerd, de modelvliegers met jettoestelletjes die met een noodgang over het veld scheren, de schitterende omgeving waar je doorheen rijdt om hier te komen, Verviers dat als een soort Shangrila achter een berg verstopt ligt, de dames echtgenotes die hier de afwas doen terwijl de clubleden aan de bar hangen, schattige hondjes. M’n tweede landing, ietsje beter dan de eerste (met de nadruk op ‘ietsje’ zei Ropje, en hij had wel gelijk maar het was toch leuk dat zHarrie me even later spontaan complimenteerde met diezelfde landing). Dat ik slepen nog altijd spannend vind en tegelijk er van geniet dat ik zeker weet dat ik het goed kan. Dat er natuurlijk altijd gebarbecued wordt maar gelukkig is er hier een uitgebreide keuken zodat ik m’n eigen potje kan koken.

Jammer

He gets ik dacht dat ik een leuk ontspannen wiekendje gezellig vliegen met leuke mensen voor de boeg had, maar bij Eindhoven haalde ik ex en heks in. Of je met je blote voeten in een drol trapt.

Buizerd

Het stinkt hier erg naar varkens, het stikt van de muggen en de lokale jeugd roert zich, niet ideaal allemaal. Maar ik sta hier aan een schitterend breed stuk van het kanaal, spiegelglad, de weerschijning van het laatste oranje-zwarte avondlicht, gekwaak en gegak van beesten en krekels op de achtergrond. Weinig autoverkeer, m’n auto op een plekje waar ik vrij onopgemerkt zal staan maar toch voldoende in het zicht om me veilig te voelen. Ik blijf – tegen beter weten in – overnachten vlakbij het veld van de Buizerd, want morgen is het net zo’n mooi weer als vandaag en als er voldoende aanmeldingen zijn kunnen we weer net zo leuk buiten spelen als vandaag. Blauwe lucht, vreselijk stabiel, nul wind dus het was allemaal niet makkelijk. Maar ook niet overdreven ingewikkeld om gewoon starts en landingen te maken, en uitdagend om te proberen zo lang mogelijk van de grond af te blijven. Als ik terug naar Den Haag was gereden had ik alles uit moeten laden, morgen weer alles inladen, twee keer honderd kilometer rijden en aanzienlijk minder uren buiten. Maar dan wel zonder varkensstank.

Nadat ik éénmaal besloten had het gezoem van de muggen ‘gezellig’ te vinden en met Laura’s lappie over m’n hoofd, heb ik helemaal goed geslapen. Tot ik om acht uur wakker werd van de ongehoorde stank van varkens, verschrikkelijk, ik ga nooit meer in Brabant overnachten. Helemaal niet als er uiteindelijk niet gelierd wordt omdat er te weinig belangstelling is. Onbegrijpelijk. Natuurlijk is het niet termisch maar de meeste Buizerdleden vliegen sowieso nooit weg dus wat moeten zij met termiek? Ik had nog wel graag een paar landingen geoefend, en de hele dag buiten gespeeld. Nou ja, dan maar peddelen, auto wassen, onkruid wieden, stoepje vegen. Ieder excuus om van de zon te genieten.

Nooit bij paarden landen

Na de toch wel vermoeiende thuisreis donderdagnacht, een dagje bikkelen op kantoor en het verwerken van de gigantische teleurstelling van Corryong (ik kon me pas 34 minuten na opening van de registration inschrijven omdat ik m’n hgfa-nummer niet bij de hand had, en toen was het te laat. Er waren al zeventig inschrijvingen plus tientallen op de wachtlijst) twijfelde ik eigenlijk of ik wel zou gaan vliegen vandaag. Maar ik moest toch naar het zuiden op zondag voor een familieding, en het weer zag er eigenlijk behoorlijk goed uit, en anders was ik toch nog in het Zillertal aan het vliegen geweest, dus waarom niet. Om half één stond ik – zoals gewoonlijk als eerste – startklaar, mooie cumultjes, gemaaid gras, heel lichte draaierige wind. Helaas, bij het overschakelen brak het breukstukje. Ik landde nogal ver van de start dus dat was een hoop gesjouw en gezweet, maar gelukkig mocht ik direct aansluiten voor een volgende start. Die eindigde boven de lier met een gebroken breukstukje, en een paar anderen hadden ook al dezelfde ellende. Verdorie, nou was ik toch wel bijna op apegapen, ik hoopte dat de derde poging het dan wel zou worden. Inderdaad ging dat goed, en ik draaide niet al te moeilijk naar 1400 meter. Wel gruwelijk koud, ik was nog helemaal nat van het zweet en de temperatuur op die hoogte was waarschijnlijk zo’n drie graden, m’n vingers in de dunne zomerhandschoentjes bevroren.
Omdat er vrijwel geen wind was en overal mooie wolkjes stonden, besloot ik een driehoek Breda – Den Bosch – Tilburg te proberen. Helaas was het na drie bellen ineens helemaal op. De wolken verdwenen, in plaats van lift was er alleen nog maar sink, en in no time moest ik op een veel te klein veldje met droguechute en hoop van zegen landen. Net geen overshoot en het hart in de keel, en om me heen bleken overal paarden die als dollen rondrenden. De eigenaar kwam, niet onvriendelijk maar natuurlijk wel erg geschrokken, vertellen dat een paard door het hek was gerend en een been had bezeerd. Morgen zal ik wel horen hoe het er mee is. In ieder geval nooit meer landen in Lier!
Wat weer fantastisch was, was de ophaal door Gerard. Precies op het moment dat ik met alles klaar was en een plekje zocht om te gaan zitten wachten kwam ie aanrijden, en later reed hij ook nog naar Doetinchem om zHarry op te halen, zodat ik vroeg naar m’n moeder kon.

Maandag
Het is meegevallen, het paard heeft alleen een schrammetje.